Vandaag mag ik (Kirsten) jullie een verslag geven van de dag. En wat was het weer een dag vandaag! Vanmorgen al vroeg ontbijt in de kantine. Scrambled eggs, gebakken groente en roti. Niet verkeerd!
Om 9 uur stonden we in het ‘hospital’ waar de kinderen therapie krijgen. Daar was het al een drukte van belang met kinderen en hun moeders voor de groepstherapie die altijd van 9.00 tot 10.00 wordt gegeven.
Maar liefst 60 kinderen met een beperking, (aanvulling Nicole: normaal 30 of 35 met hun moeders of oma’s heel soms een vader), de therapeuten, wij en nog wat andere mensen van het project in een ruimte van misschien 6 bij 12 meter, allen zittend op de grond. Bedenk daar nog een drukkende warmte bij en veel geluid. Dat was veel en overweldigend.
Wij werden nog even welkom geheten en daarna zijn we alle kinderen afgegaan om ze te begroeten. De meesten enthousiast met een grote glimlach en sommige met grote ogen of wegduikend bij hun moeder omdat ze nog nooit een blanke hebben gezien!
Allemaal kleine kinderen van 0 tot ongeveer 5 jaar met uiteenlopende beperkingen. De groepstherapie is elke dag hetzelfde. De therapeut doet een beweging of een dagelijkse handeling zoals tandenpoetsen voor en de kinderen doen het na, ondersteund door een soort liedjes.
Hierna werden we even apart genomen en mocht Nicole het door In de Bres gesponsorde solarsysteem ‘openen’. Inclusief een toespraak, het doorknippen van een heus rood lint en het omzetten van de knop van het systeem! Geweldig!
De kinderen gingen daarna uiteen in kleine groepsbehandelingen en individuele therapieën. Sandy en Nicole werden ook direct ingezet om aan de slag te gaan met de kinderen in de andere ruimte van de fysiotherapie.
Voordat we het wisten zaten Inge en ik tussen alle kinderen en moeders en werd er verwacht dat we even met de kinderen gingen werken en advies geven.
Alle moeders en kinderen wilden aandacht van ons. Pfff, als je het over prikkelverwerking hebt, onze eigen systeem raakte ook behoorlijk overprikkeld!
Ik heb vaak gedacht ‘hoe ben ik hier nou verschil aan het maken met zoveel kinderen waarvan ik de achtergrond en hulpvragen niet ken.
En dan kom je er ook achter dat er nog zo weinig hulpmiddelen zijn voor de kinderen. Geen goede stoelen, therapie-, spelmateriaal etc. Zo werd er bij een kind dat niet zelfstandig kan zitten aangegeven dat de moeder geen aangepaste stoel wil. Als je dan verder doorvraagt, blijkt het dat ze de stoel niet kan betalen. We gaan dus ook zeker kijken op het volgende project Rishilpi of er daar wat extra stoelen gemaakt kunnen komen om op dit project neer te zetten èn voor de kinderen thuis.
En dan komt ook het besef hoe bevoorrecht we zijn in Nederland en hoe schrijnend veel situaties hier zijn.
In de middag was het een stuk rustiger en kwamen er alleen nog een paar kinderen die in de ochtend naar school gaan en wat volwassenen. Hierdoor konden Inge en ik ook intensief met de assistent- ergotherapeut werken die hier intern wordt opgeleid. Dat was fijn!
De dag werd afgesloten met het eerste deel van de training over prikkelverwerking aan de therapeuten wat ook goed aansloeg.
Morgen gaan we hiermee verder, tussen de kinderen door!
Ik heb vandaag een diep respect gekregen voor al deze moeders die vaak van ver komen reizen met hun kind om hier de therapie te kunnen volgen en alle mensen van dit project die deze gezinnen steunen. Ze zijn zo lief en respectvol naar ze.
Dit project wordt volledig gesponsord zodat deze kinderen hier vaak gratis therapie kunnen krijgen.
Nicole, wat doe je toch knap werk met de stichting en wat is het nodig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten