Promotie tot Ambassadeurs!! Dag 14 (26 okt)

Sandy schrijft;

We zijn het niet meer gewend om in een luxe bed te slapen 🥴, slechtste nacht tot nu toe gehad😅...

Na het lekkere ontbijtje de zaak goed ingepakt, we hadden teveel ruimbagage, maar omdat Kharul met ons meereisde kwamen we er met de binnenlandse vlucht mee weg. Dat gaat vanacht met Turkish Airlines niet lukken. 

Daarna de stad in, met zijn vieren in een 2 persoons babytaxi, hilarisch.. noem het maar "knus" 😊. 

We moesten nog wat sjopzaken aftikken en de riksja tocht van Inge haar bucketlist! 

Naar de markt, maar wat een stank overal!

Ik ga echt bijna over mijn nek, en zolang als ik maar de hand voor mijn mond houdt gaat het... De slager staat de hele dag buiten naast de viskraam. Miss dat je je dan een inbeelding kunt doen🤢

En dat bij 35 graden en alleen maar uitlaatgassen😏😂. 

Sommigen hebben nog ruimte in hun koffer om te shoppen.

We moeten eraan wennen dat mensen niet met ons op de foto willen, geen selfies meer. Afkicken. Gelukkig toch nog iemand op het terras, Kris baalde al dat ze net op het toilet zat toen ☺️. 

We zijn ook omgedoopt naar banglanamen, ik had al vrij snel de Giant te pakken en Nic de "groopsboss" maar "Nigoddes Mulder" doet het ook goed. Kirsten kan niemand hier uitspreken dus is "Kris" geworden. Inge had nog geen naam maar vond het zo schattig dat wij praten over "ons mam of ons pap" dat het "ons Inge" is geworden! 

We gaan vanavond met Indira uiteten in Dhaka. Indira zat in onze heenvlucht en sprak ons aan op vliegveld in Turkije.

Ze is 21 en reist alleen om stage te gaan lopen in Dhaka tot maart. We hebben haar mee door de controles en international police gesleurd 🤣 op het vliegveld. Al die weken hebben we contact met haar gehouden. Vanavond kletsen we bij! Gezellig.

Er komt een eind aan ons fantastisch, waardevolle avontuur. Ik ga het nooit van mijn leven meer vergeten en had het met niemand anders als deze meiden willen doen.

Ik vind het onwijs leuk dat jullie onze verhalen gevolgd hebben en een beetje mee zijn gereist. Ik hoop dat jullie ook een stukje Bangladesh hebben leren kennen op deze manier🤏 .

Ik wil iedereen ook echt bedanken voor de donaties en lieve reacties, ook namens de andere banglababes.

Wij gaan nog door... er blijft altijd geld nodig hier. Mocht je, al is het maar 5euro per maand kunnen missen🙌, weet dat indebresvoorbangladesh en dus de gehandicapte kinderen hier er blij mee zijn. En dat elke euro ook hier terecht komt, niks blijft aan de strijkstok hangen!

Iedereen kan maandelijks donateur worden,  op de website kan je je aanmelden voor de nieuwsbrief en blijf je op de hoogte van de ontwikkelingen🙏 en de stappen die we zetten. 

Het werk van Nicole en mede ambassadeurs Sandy, Inge en Kirsten ( we zijn gepromoveerd💪) stopt niet na deze reis. Mocht je bedrijven kennen die zouden willen investeren in een echografie-apparaat? Breng ze in contact met Nicole, Kirsten, Inge of mij of via de website www.indebresvoorbangladesh.nl .

De bankgegevens van in de bres voor Bangladesh zijn;

NL47RABO0118111841 (ANBI)

We mogen vanacht om 03.00 uur uit bed🥴dan start onze terugreis, we zijn om 16.45uur Nederlandse tijd op Schiphol morgen! Fijn om iedereen weer te zien💖.

Dank🙏.

dag 1 film

Filmpje van dag 1 reis Dhaka Manikganj is te zien op Facebook pagina Indebresvoorbangladesh of via onderstaande link na elk reisverslag:

filmpje dag 1

Veel veel veel! dag 5 -deel 2-

Filmpje klik hier

Vandaag mag ik (Kirsten) jullie een verslag geven van de dag. En wat was het weer een dag vandaag! Vanmorgen al vroeg ontbijt in de kantine. Scrambled eggs, gebakken groente en roti. Niet verkeerd!

Om 9 uur stonden we in het ‘hospital’ waar de kinderen therapie krijgen. Daar was het al een drukte van belang met kinderen en hun moeders voor de groepstherapie die altijd van 9.00 tot 10.00 wordt gegeven.

Maar liefst 60 kinderen met een beperking, (aanvulling Nicole: normaal 30 of 35 met hun moeders of oma’s heel soms een vader), de therapeuten, wij en nog wat andere mensen van het project in een ruimte van misschien 6 bij 12 meter, allen zittend op de grond. Bedenk daar nog een drukkende warmte bij en veel geluid. Dat was veel en overweldigend. 

Wij werden nog even welkom geheten en daarna zijn we alle kinderen afgegaan om ze te begroeten. De meesten enthousiast met een grote glimlach en sommige met grote ogen of wegduikend bij hun moeder omdat ze nog nooit een blanke hebben gezien! 

Allemaal kleine kinderen van 0 tot ongeveer 5 jaar met uiteenlopende beperkingen. De groepstherapie is elke dag hetzelfde. De therapeut doet een beweging of een dagelijkse handeling zoals tandenpoetsen voor en de kinderen doen het na, ondersteund door een soort liedjes. 

Hierna werden we even apart genomen en mocht Nicole het door In de Bres gesponsorde solarsysteem ‘openen’. Inclusief een toespraak, het doorknippen van een heus rood lint en het omzetten van de knop van het systeem! Geweldig! 

De kinderen gingen daarna uiteen in kleine groepsbehandelingen en individuele therapieën. Sandy en Nicole werden ook direct ingezet om aan de slag te gaan met de kinderen in de andere ruimte van de fysiotherapie. 

Voordat we het wisten zaten Inge en ik tussen alle kinderen en moeders en werd er verwacht dat we even met de kinderen gingen werken en advies geven. 

Alle moeders en kinderen wilden aandacht van ons. Pfff, als je het over prikkelverwerking hebt, onze eigen systeem raakte ook behoorlijk overprikkeld! 

Ik heb vaak gedacht ‘hoe ben ik hier nou verschil aan het maken met zoveel kinderen waarvan ik de achtergrond en hulpvragen niet ken. 

En dan kom je er ook achter dat er nog zo weinig hulpmiddelen zijn voor de kinderen. Geen goede stoelen, therapie-, spelmateriaal etc. Zo werd er bij een kind dat niet zelfstandig kan zitten aangegeven dat de moeder geen aangepaste stoel wil. Als je dan verder doorvraagt, blijkt het dat ze de stoel niet kan betalen. We gaan dus ook zeker kijken op het volgende project Rishilpi of er daar wat extra stoelen gemaakt kunnen komen om op dit project neer te zetten èn voor de kinderen thuis.

 En dan komt ook het besef hoe bevoorrecht we zijn in Nederland en hoe schrijnend veel situaties hier zijn. 

In de middag was het een stuk rustiger en kwamen er alleen nog een paar kinderen die in de ochtend naar school gaan en wat volwassenen. Hierdoor konden Inge en ik ook intensief met de assistent- ergotherapeut werken die hier intern wordt opgeleid. Dat was fijn!

De dag werd afgesloten met het eerste deel van de training over prikkelverwerking aan de therapeuten wat ook goed aansloeg. 

Morgen gaan we hiermee verder, tussen de kinderen door! 

Ik heb vandaag een diep respect gekregen voor al deze moeders die vaak van ver komen reizen met hun kind om hier de therapie te kunnen volgen en alle mensen van dit project die deze gezinnen steunen. Ze zijn zo lief en respectvol naar ze. 

Dit project wordt volledig gesponsord zodat deze kinderen hier vaak gratis therapie kunnen krijgen. 

Nicole, wat doe je toch knap werk met de stichting en wat is het nodig!

Banchte Shekha en vissersdorpje met zonnepanelen dag 6 (16 okt)

Filmpje klik hier

Sandy: Veel fotos vandaag, maar kan geen keus maken en was weer zo indrukwekkend, en dit moet iedereen zien 🤔...

Na een lange goede nacht slapen, stapte ik voor het eerst fit uit bed. Ontbijtje en vlug door naar de therapie ruimte omdat Nicole en ik de ochtend groepstherapie moesten doen! 

Kirsten en Inge gaven dat uur de fysiotherapeuten les. Het eerste half uur ging prima, omdat een moeder de leiding nam, toen mochten wij!!

We hebben de kinderen "in de maneschijn" geleerd, met gebaren en al. Ook "deze vuist op deze vuist" werd goed ontvangen😂. 

Op de Facebook pagina van Indebresvoorbangladesh staat een mooi filmpje.

Nog wat andere oefeningetjes en de therapieën begonnen weer. Ik ben dus maar met een hoop speelgoed, diertjes op de grond gaan zitten. In mum van tijd was ik omsingeld met moeders met kinderen.

Dit weer tot de lunch gedaan, wat vermoeiend, maar geeft wel erg veel voldoening! 

Er waren veel dezelfde kindjes als gisteren, maar ook nieuwe. Mooi om te zien dat de moeders, die het hier niet makkelijk hebben met een gehandicapt kind, steun hebben aan elkaar. 

De sociale factor is enorm belangrijk, dat voel je. 

Lunch en diner bestaat hier uit droge rijst met dal, een soort linzensoep, ben er een beetje klaar mee. 

We hebben ons tassen vol met diarree spul maar onze darmen zitten verstopt van de rijst 😳.

De oude fotocamera van pap en mam heeft Kanta gehad en krijgt hier een tweede leven, ze is zo blij mee en heeft het meteen de hele middag gebruikt!

Daarna gingen we naar een vissersdorpje met Shourove, waar Geert, vriend van Nicole die 5 jaar geleden mee was, zonnepanelen aan heeft laten leggen.

Deze panelen zorgen ervoor dat er stroom is voor een put met een pomp en dus water voor het hele dorp, zo essentieel!! Geen uren lopen per dag meer.

Onze bodyguard (de medewerker van BS die al heel de week met ons mee gaat) runt daar een schooltje, die daarbij ook door donateurs geholpen wordt en ondersteunt door Banchte Shekha (BS). 

Shourove vertelde dat BS ondersteunt door bv daar te zorgen voor rijst en dieren of middelen om iets te bouwen. Dit vanuit fondsen vanuit de overheid en Italiaanse giften ook.

Eenmaal aangekomen daar stond er een heel ontvangstcomite klaar van de kinderen van school en hun moeders. 

Een bloemen ceremonie volgde weer, en een officieel moment, want de zonnepanelen van Geert werden officieel geopend! 

Geert werd er via beeldbellen bijgehaald en heeft alles vanuit Frankrijk meegemaakt! 

Wat zijn ze intens dankbaar voor deze panelen. 

Wij hebben het lintje doorgeknipt en werden daarna als helden in het schooltje onthaald. 

Na het officiële momentje heeft Nicole een prachtige speech gehouden, dat ze goed hun best moeten doen op school om later een beroep te hebben en dat de meisjes extra sterk moeten zijn, powerladies! 

Wij laten als 4 vrouwen ook zien dat we zo'n reis maken, dat inspireert hen! 

Shourove vroeg of er kinderen waren met dromen en of ze ze wilde delen met ons. Sommigen wilden dat, de een juf de ander dokter. Shourove vroeg steeds aan de moeders daarna of ze hun kind daar ook in gingen steunen! 

En niet al vroeg laten gaan werken om geld te verdienen voor het gezin. Bij het meisje wat juf wilde worden sprak hij de moeder aan en vroeg haar of ze het goed had gehoord en of ze haar dus niet al uithuwelijken op jonge leeftijd. 

Goed dat hij daar aandacht voor heeft als Bengaal.

We mochten aan elk kind een schrift pen uitdelen waar wij nog een potlood van Reinders (Marjolein) bij hebben gestopt en AH DisneyPlaatjes. De kleuterklassen kregen ook nog een stuk zeep.

Na het officiële gedeelte kregen we een rondleiding door het dorpje... De beelden spreken voor zich. 

Dit zie je alleen op tv 😞. Ik kan er geen woorden voor vinden.

Het was stil onderweg in de auto op de terugweg. 

Wij waren onder de indruk. 

Wat is het oneerlijk verdeeld in de wereld🤦.

Ambassadeurs en bestuur zetten zich in voor sponsoring

Volgende maand gaan we naar Bangladesh en naast kennis willen we ook een grote donatie kunnen doen om het kinderrevalidatie centrum bij Banchte Shekha draaiende te kunnen houden.

Inge en Kirsten (ergotherapeuten gespecialiseerd in kinderen) gaan workshops geven aan de medewerkers van de centra die we gaan bezoeken. 

Sandy (SPH) gaat haar expertice als ambulant werker (complex) in de thuissituatie, in Bangladesh inzetten om de social workers daar te inspireren. 

Hieronder mijn filmpje om dontaties te werven. Samen met de Ambassadeurs van In de bres!

Leren lopen of leren schrijven is het verschil tussen bedelen of een beroep

 

Leren lopen of leren schrijven is het verschil tussen bedelen of een beroep 

Een kind wordt niet als bedelaar geboren. Maar voor een kind met een fysieke of verstandelijke beperking in Bangladesh is die kans wel erg groot. In Nederland krijgen kinderen met een beperking direct hulp. In Bangladesh niet. Daar ben je als baby al lang blij als je ouders je niet op straat achterlaten.

Sommige van deze kinderen hebben geluk. Zij en hun ouders krijgen binnen projecten wel de broodnodige zorg, steun, liefde en aandacht die ze verdienen. Vaak zijn dit buitenlandse initiatieven die op liefdadigheidsbasis dit werk doen. Zo ook Rishilpi, een wat groter Italiaans project in de stad Satkhira en Banchte Shekha, een klein Bengaals project in Jessore.

In de bres voor Bangladesh

Nicole van Brunschot ging na het behalen van haar diploma ergotherapie werken bij beide projecten en verloor haar hart aan de kinderen daar. Met westerse kennis en zelfgemaakte hulpmiddelen kan er heel erg veel gedaan worden voor deze kinderen. Een jaar later was ze weer thuis en richtte ze “In de Bres voor Bangladesh” op, waarmee ze inmiddels al meer dan 20 jaar geld en goederen inzamelt voor beide projecten. En om zeker te zijn van het feit dat het geld van donateurs goed besteed wordt en om de lokale therapeuten bij te staan en bij te scholen, vertrekt ze om de paar jaar voor een paar weken naar Bangladesh.

En dit keer neemt ze Inge Klaver en Kirsten de Zwart mee, kinderergotherapeuten en docenten Sensorische Informatieverwerking bij Kenniscentrum SIEM.

Wat gaan we doen?

Er is bij de projecten behoefte aan kennis over de ontwikkeling van het kind en sensorische informatieverwerking, aan therapie en spelmaterialen en vooral in Banchte Shekha aan geld om het revalidatiecentrumpje draaiende te houden.

Om de leerkrachten en therapeuten daar te ondersteunen hoe ze oog kunnen hebben voor eventuele problemen in de prikkelverwerking (sensorische informatieverwerking), wat de gevolgen daarvan zijn op de ontwikkeling van de kinderen en wat zij daar mee kunnen, gaan Inge en Kirsten verschillende praktische workshops geven.

Naast de kennisoverdracht gaan Inge en Kirsten de projecten ondersteunen door middel van het doneren van verschillend les- en therapiemateriaal zoals stevige vogelnestschommels, houten spelmateriaal en verzwaringsmaterialen. Inge vertelt: “Mijn opa maakte vroeger voor de praktijk van mijn tante alle therapiematerialen zelf van hout. Deze ontwerpen zijn nu in Bangladesh nog heel goed bruikbaar en te maken door de lokale houtbewerkers. Super leuk dat dat na zoveel jaar weer gebruikt gaat worden!”

Tijdens de reis zullen Inge en Kirsten nog veel meer dingen ontdekken waar de kinderen mee geholpen kunnen worden. Hiervoor is natuurlijk geld nodig! Ze willen samen 5000 euro ophalen om de kinderen daar zo veel mogelijk te helpen.

Helpt u mee? Geeft u deze kinderen een toekomst?

Nicole, Inge, Kirsten en de kinderen in Bangladesh zullen heel dankbaar zijn!

 

Wil je meer weten over de stichting, kijk dan op

www.indebresvoorbangladesh.nl

Ons reisverhaal zal ook via deze site dagelijks te volgen zijn als we vertrekken 11 oktober! 

Resultatenrekening 2022

 Hierbij heeft de penningmeester Geert Balvers de resultatenrekening voor 2022 vrijgegeven.

Op deze manier blijven we transparant naar onze donateurs. 

Mocht u vragen hebben over onderstaande mag u contact met ons opnemen.

Kindercommissie Ark stem voor Bangladesh!

30 november gaat de kinderraad van basisschool de Ark beslissen welk goed doel ze gaan kiezen voor de kerstdonatie. 

Hopelijk kiezen ze: In de Bres voor Bangladesh!!

Hier een promofilmpje:

Speciaal onderwijs bij Rishilpi

Speciaal onderwijs en het klaslokaal voor autisme bij Rishilpi ondersteunt door In de bres voor Bangladesh: