Woensdag 21 maart 2018 - deel 1 - 

Eigenlijk wilde ik in de ochtend al naar het hospitaaltje (kindjes, fysio's, ergo's etc.) Maar Enzo wilde ons graag meenemen naar een dorpje waar een Rishilpi schooltje staat.

Na een rit van 45min over een hobbelige zandweg kwamen we ergens achteraf aan. Dorpje met modder/klei huisjes met bananenblad daken. Maar goed gevoede mensen. Het schooltje had net de kleuterklas binnen zitten. Daarna kwam groep 3/4/5.

Vanuit Nederland had ik van vriendinnen "holland-AH-hamsters" gekregen. Deze heb ik uitgedeeld.

Buiten het schooltje ontmoeten ik Bianki met haar zoontje. Bianki is nu 15 jaar en heeft een kleine baby. Gelukkig heeft ze groep 8 behaald.

Na de lunch even naar de jongens van de rolstoel werkplaats. Ze wisten mijn vader nog te herinneren. Hoe gaat het met Jan!

Ze zijn de CRP-bengaalse-rolstoel aan het doorontwikkelen.

Deze rolstoelen worden nu inklapbaar gemaakt.

Veel handiger. Maar ook weer zwaarder om zelf mee te rijden. Het zag er heel goed uit.

Alle jongens spelen criquet en nu was hij een criquet-rolstoel aan het bouwen van een oud frame. Geweldig!

Toen snel wat stof naar de kleermakers van Rishilpi gebracht, zodat ze kleren voor elkaar konden maken. En toen naar het hospitaaltje.

3 fysiotherapeuten Dipali, Moyna en Islam zijn er nogsteeds al van toen ik ze les heb gegeven in 2001. De andere werken er ook al langer.

De avond van mijn aankomst had ik Nigor al gezien. Hij woont hier. Het was een te grote eer te denken dat hij me zou herkennen. Nigor is verstandelijk en lichamelijke gehandicapt. Maar alle keren daarna roept ie als hardste door heel de zaal Nico Nico!! Als hij me ziet.

Daarna naar de ergotherapie afdeling. Emily is erg dankbaar dat ik er ben.

Ze is zo creatief met haar team. Maakt heel veel spelmateriaal uit afval. Van papiermache en gelammineerde foto's. Zelfs een eigen gemaakt voel boek. En kneedgum (putty) in verschillende hardheden.

Ik ga bij haar spelmateriaal kopen om mee te nemen naar Jessore het tweede kinderrevalidatiecentrum wat we gaan bezoeken. Win-win situatie 😊

Deze ergo-assistent kan niet spreken. Maar maakt de mooiste therapie materialen. En past op de dochter van Emily zodra ze uit het kdv van Rishilpi komt.

Als klapper op de vuurpijl op het einde van mijn werkdag kwamen Akash en Olindo de twee zonen van fysio's Dipali en Moyna toen.... 18jaar terug kleine baby's nu grote jongens. Elke visite aan Rishilpi heb ik ze gezien maar 7jaar niet hier is lang ze zijn ineens hele mannen!

Olindo rechts wil dokter worden Akash wil bij de politie. Beide studeren nog.

Nicole

Dinsdag 20 maart 2018

Na een ontbijt lag een drukke dag voor ons. Het startpunt van de dag was de winkel van Rishilpi waarin alle producten welke door de workshops en ateliers van Risilphi gemaakt worden, worden verkocht. We kregen goede uitleg van Munshi Khairul Islam, de managing Director, die Enzo papa noemt en zo voelt hij het ook. Hanneke was vooral geïnteresseerd in mogelijkheden van jute. 

Daarna ateliers en workshops van leer, jute en andere materialen bezoeken en het naai-atelier. Je ziet een goeie positieve verbetering in de vormgeving en kwaliteit van de producten. Dat was een weerzien met oude vrienden! Vooral voor Nicole. Iedereen vroeg natuurlijk hoe het met haar kinderen was. 

Daarna even een kijkje bij de kinderen van de lagere school. Zij oefenden voor een parade waar aan ze mee gaan doen op 26 maart. Dag van de onafhankelijkheid. Tenslotte het waterzuiveringsprogramma waarvan de meeste, van buitenaf, dachten dat het ze nooit zou lukken. Maar er staat hier in een gebouw een volledige waterzuiveringsinstallatie waardoor wij op het project gewoon water uit de kraan kunnen drinken. Het is lekker en ik voel prima!! En het project verkoopt dit water in de omgeving in grote waterflessen. Echt ongelofelijk dat je dit kan bereiken met doorzettingsvermogen en positiviteit!

Na de lunch hebben we het revalidatiecentrum bezocht waar heel goed werk wordt verricht. Nog meer bekenden en een gelukkig weerzien met velen. Prachtige staaltjes van inventiviteit gezien. Het maken van spelletjes voor kinderen waarbij ze iets kunnen leren en kunnen revalideren. Gewoon van karton en papier en een beetje schilderwerk. Met niks, afval, worden de mooiste dingen gemaakt. 

We zijn moe maar voldaan van deze eerste hele dag op Rishilpi. Ik moest er een uiltje van knappen op mijn bed, ben immers ook geen 18 meer! Als klapper op de vuurpijl is Father Luigi langs gekomen, uit the Sunderbarns, en heeft met ons gedineerd. Fijne gesprekken aan de eettafel!

Geert

Maandag 19 maart 2018

Gisteravond nog lang op het dek van de boot gezeten het was daar heerlijk koel en rustig.

En telkens weer iets te zien als we gingen aanmeren. De meest zware zakken werden de boot op gedragen. Ook nog met Shourove en zijn vrienden een duur biertje gedronken.

De bedjes in de hut waren hard en ik kon moeilijk ik slaap komen door de geluiden en het schudden. Maar toen ik eenmaal sliep heb ik uitgeslapen tot 9.00 uur en Hanneke ook.

Vandaag heerlijk op het dek van de boot. Met Shourove bijgekletst en nog geen tijd gehad om een boekje te lezen. Telkens gebeurd er iets. Of er is iets te zien op de rivier of we gaan aan wal en hele zware balen met ??? linzen of jute??? worden op en van de boot gehaald, door pezige oudere mannetjes. Wat een werkers!

Toen de boot ging aanmeren en wij van het eerste dek naar beneden moesten ging Shourove op armkracht naar beneden. Op zijn protheses kan hij amper staan. Daarna ging hij vanuit de bootsteiger (hoger) op een platte kar (zie foto en filmpje) zitten. Wij met zijn drieën op een andere platte kar.

Wat bleek.......

....ZE ZIJN ELEKTRONISCH GEWORDEN!!!!

Het werd een klein avontuur zo zittend met onze backpack zo op die platte kar.

Aangekomen bij een kleine boot moest Shourove met de rolstoel er op getild worden. Hier kan echt alles. Wij hadden een privé bootje, omdat de grote pont kapot was gingen er heel veel kleine tjokvolle bootjes op en neer. 

Daarna een lange rit over een stoffige hobbelige weg naar Satkhira, Geert hoest er nu nog van.

Onderweg zagen we een hele oude rode moskee in Bagerhat met 77 moskeekoepels.

De aankomst hier op Rishilpi was geweldig. Het was al donker in iedereen die hier werkt was al lang naar huis. Maar het warme welkom van Laura en Enzo en de gehandicapte kinderen gaf Hanneke de tranen in de ogen. We gingen zonder fototoestel of telefoon dus later een foto van Nigor en mij.

Zondag 18 maart 2018

Nog voor het ontbijt ontmoet ik Chompa en haar zoon. Zij zijn vrienden van Mia en ik ken haar ook al van 18 jaar terug. Haar zoon studeert bij de airforce en haar dochter zit op de universiteit. Ton en Mia hebben altijd de studies van haar kinderen gesponsord. Chompa is gescheiden toen de kinderen klein waren, een doodzonde hier in Bangladesh.

Met Shourove zijn we naar het “jute divercity and promotion centre” geweest. En nog naar een “winkel” waar jute rollen stof stonden. Hanneke heeft de wens jute zacht te maken zodat het bijvoorbeeld voor bedlinnen. We waren daar op de juiste plekken om te netwerken.

Daarna kwam Geert zijn moment.

We gingen naar het parlementsgebouw. Het grootste parlements gebouw ter wereld. Een architectonische highlight uit de begin jaren 60.

10jaar terug mochten we (Geert, Els, Matthies en ik) met een soldaat tot aan het begin van het gebouw. Maar toen had hij te weinig foto ‘s gemaakt. Nu zijn we ook naar de zij ingang gelopen en voor 6 euro p.p. Mochten we naar binnen. Helaas mochten we Geen foto`s maken. Maar het was prachtig binnen (ook heerlijk koel 😉).

Omdat ik geen kleren meegenomen had (mijn tas zat vol met spullen voor de revalidatiecentra) en ik helemaal gedacht had op dag 1 wel Bengaalse kleren te kunnen kopen, liep ik nu nog in Hanneke haar kleren. We zijn via Arong shop terug gegaan naar het hotel. Nog snel daar een oranje-Bengaals-pakske gekocht.

Op weg naar het hotel bleek er file. Bij het hotel snel alle tassen in de taxi. En met nog meer file richting de boot. Om 18:30 uur zou de boot vertrekken. Twee vrienden van Shourove waren al op de boot maar konden hem niet tegen houden. Om 18:35 uur kwamen we aan. Ik spring uit de auto... de boot toetert voor vertrek... ik ren over de helling naar beneden...de loopplanken worden op de boot gelegd. Er ligt er nog een. Ik zeg dat we er zijn “tin bideshi” de kapitein lacht en zegt dat we te laat zijn. Ik geef twee zware tassen op de wiebelige smalle plank aan de vriend van Shourove. En ga terug om mijn backpack te halen, die is te zwaar.

De planken worden terug gelegd. Shourove word met zijn rolstoel met een rotgang over de panken geduwd. Ik gil in het Bengaals dat ze rustig en voorzichtig moeten doen. Het helpt.

Poehhhhh.....pufffg..... zweet..... net de boot gehaald.

Heerlijk het briesje op het dek. Wat een rust. Jammer dat het donker is. Het haven gebied van Dhaka kunnen we niet zien. De vele boten in het water. Wel de lampjes aan de kade en degene die aan het lassen zijn aan. Maar dan ineens een stroomstoring. Zover we terug naar Dhaka kunnen kijken is de kade (waar heel veel bedrijvigheid was) donker. Alles helemaal donker. Een tijdje later gaan de noodlampjes aan verder niets. Dit is Bangladesh.

Nicole

Zaterdag 17 maart 2018

Vanochtend zijn we vanuit het hotel richting old Dhaka gelopen. Warm maar te doen. Alle winkeltjes links en rechts het drukke verkeer en de vele vriendelijke mensen.

Vanaf het restaurant waar we iets gingen drinken een mooie foto gemaakt van het verkeer beneden. Daarna met de rickshaw door old Dhaka naar Lalbagh fort. Hier waren Geert en ik al eerder geweest met Matthies en Els. Maar in mijn beleving was het nu groter er was ook een klein museum en een mooie tuin.

Naast ons een straatjongetje wat niet van onze zijde wilde wijken nadat hij cola had gekregen. Bleken wij een grotere attractie dan het rode fort!

Verschillende Bengalen wilde met ons op de foto. En vroegen uit welk land we kwamen.

Na de lunch zijn we via Hindustreet naar the Pink palace gegaan.

Hindustreet was een totaal andere beleving. Feestelijke slingers, gekleurd poeder, instrumenten en tempels.

Daarna nog net voor het donker ging worden, want dat is al vroeg, bij Pink Palace naar binnen. Vrijdag en zaterdag is het hier weekend dus vandaag was het hier nog erg druk. En je raad het al. Als je eenmaal met een iemand op de foto gaat dan willen ze allemaal. Geen grap, ieder van ons is wel 15x op de foto gegaan. Soms even snel of soms met een Engels praatje. Hanneke ontmoete twee nieuwe  vriendinnetjes. Hierover later vanuit haar meer....

`s Avonds komt Shourove naar ons hotel. Een fijn weerzien na een lange tijd!

Morgen nog een half dagje Dhaka en dan op de boot. Hier slapen we  ook een nachtje dus dan geen update op Facebook. Na de boot gaan we naar Rishilpi een van de twee sponsor projecten!

Nicole

In Dhaka
Morgen met de boot naar Khulna! Fijn! om Shourove weer te zien. Heerlijk bijpraten en morgen gaat ook hij mee op de boot richting Rhishilpi!

Aangekomen in Bangladesh!

Donderdagmiddag 15mrt vertrokken van Schiphol. Na een lange reis in een dubbeldeks vliegtuig (Airbus A380) met tussenstop in Dhubai komen we vrijdagochtend in Dhaka aan, de hoofdstad van Bangladesh. Vanuit het hotel kwamen ze ons ophalen op het vliegveld, erg fijn na de lange reis!
Wat een drukte daar. En de warmte.

Daarna zijn we naar een Bengaalse fotograaf gegaan. Hij had veel te vertellen! Hanneke schrijft hier later meer over.

Geert en Hanneke zijn de stad nog in gegaan ik (nicole) heb heel de dag verder geslapen. Een nacht overslaan daar ben ik niet zo goed in.

Morgen gaan we een dagje oud Dhaka in!

Ik kwam “ze” tegen!

Nicole, Geert en Hanneke, die kwam ik tegen. Zomaar, alle drie tegelijk. Echt leuk om ze nog even te spreken voordat ze aan de grote reis naar Bangladesh gaan beginnen. De vertrek datum komt dichterbij; volgende week donderdag is het al zo ver. Ik wilde nog wel even wat van ze weten! Zijn ze al klaar voor de reis? Wat gaat er als eerste in de backpack? Wat verwachten ze van de reis?

Geert gaf aan, dat nu de vertrekdatum dichterbij komt, het pas echt begint te leven. Helemaal nu ze als reistrio bij elkaar zijn! Als eerste gaat zijn camera in de tas! Hij hoopt tijdens de reis veel inspiratie op te gaan doen, veel daadwerkelijk ook te kunnen DOEN op de centra en veel mensen gericht te helpen.

Bij Hanneke is het besef er nog niet helemaal dat ze gaan. Maar ze heeft ondanks dat de Lonely Planet en haar paspoort al in haar tas zitten! Ze verwacht vooral veel lol te gaan beleven met elkaar én nu komt het: ze gaat deze reis bedenken en uitzoeken hoe je jute zacht krijgt zodat het katoen kwaliteit heeft om lakens van te maken en er daarna alle hotels van de wereld mee te voorzien! Zo! Dit is wat ze onder andere gaat doen dan hè.

Nicole heeft eigenlijk twee backpacks nodig want er zit er al één vol met kadootjes voor alle oude bekenden die ze daar weer gaat zien en kindjes die ze tegen gaat komen! Haar reisverslag dagboek zit daar dan nog bovenop met op de eerste pagina het telefoonnummer van…Shourove! Haar BBFF. (Best Bangladesh Friend Forever) Nicole kijkt uit naar een emotioneel weerzien en naar goede gesprekken met iedereen. Ze is zelf ook weer ouder en wijzer geeft ze trots aan  😊 en hoopt daarmee daar ook veel te kunnen brengen. En samen met de mensen op de centra te kijken wat er met sponsorgeld kan worden gedaan.

Erg leuk om hun plannen te horen! De kriebels om mee te gaan, gaan hierdoor niet weg, zeg maar. Maar ik vind het fijn om te zien dat Nicole deze twee fijne reisgenoten heeft…dat komt wel goed.

We kunnen ze gelukkig volgen want ze hebben beloofd elke dag ons, jou, jullie een update te sturen via facebook en de website! Gaaf!

O ja en voor dat ik het vergeet: 

Donaties zijn nog steeds welkom!

Stichting In de bres voor Bangladesh NL47RABO0118111841

যাত্রা শুভ  Nicole, Geert en Hanneke!

Groet, Els

Zijn eerste taak als penningmeester, hier controleert Geert op 04-03-2018 het saldo van de Stichting dat staat dan op een mooie 7.727,56 euro, dat is verzameld in 3,5jaar. We willen de teller graag naar 10.000 hebben zodat we in Bangladesh kunnen beslissen wat we daar allemaal mee kunnen doen.

Uw donatie gaat u dit jaar persoonlijker ervaren omdat we gaan proberen per donatie-groep, familie/spoorbend/ark/Zootje/collega's/Fluor te gaan zeggen waar het geld aan besteed is gedurende het jaar. Dit kan zijn een rolstoel, de inrichting van een fysiolokaal, materiaal voor de speciaal onderwijs lerares of misschien wel het jaarsalaris van een fysiotherapeut of de gehele revalidatie van een gehandicapt kind voor een jaar!

“Ze gaan weer”!

16 maart a.s. vertrekt Nicole weer voor twee weken naar Bangladesh! Samen met Geert en Hanneke dit keer. Oh, wat begint het bij mij ook weer te kriebelen! In 2007 én in 2010 heb ik ook de reis naar Bangladesh kunnen maken. Toen samen met Nicole, Matthies, Geert en Joyce. Allen ambassadeurs van de stichting. Ook nu zal het doel weer zijn om de kinderrevalidatiecentra te bezoeken en namens de stichting `In de bres voor Bangladesh` de vele verkregen donaties in te zetten voor o.a. nieuwe lesmaterialen, een rolstoel of bijvoorbeeld een voetspalk.

Jeetje, wat gaaf eigenlijk om aan die reizen, de centra en de mensen daar terug te denken! Wat hebben we toen veel kunnen betekenen daar ter plaatse en wat zal ook nu de hulp weer welkom zijn.
Ik ga ze volgen op hun reis en misschien vooraf toch nog even polsen of er nog ruimte in hun backpack is… voor mij?

Succes Nicole, Geert en Hanneke!

Groet, Els

PS: Ik weet, donaties zijn nog steeds welkom!
Stichting In de bres voor Bangladesh NL47RABO0118111841

Geert en Hanneke hebben daar ook nog andere grootse plannen voor de stichting dus: Wil je op de hoogte blijven van de reis, én de plannen van Geert en Hanneke geef dan een like op deze facebookpagina. Ik zeg: DOEN!

Nicole fluisterde mij nog in: het drietal is ook te volgen op de site van www.indebresvoorbangladesh.nl
Je kunt je op de site aanmelden om berichten over de reis per mail te ontvangen. (Op de website rechts onderaan bij "volgen via email".)

Wereld thema basisschool de ARK Haarlem

Binnen basisschool de ARK werken ze nu met het thema "wereld". In de klassen van mijn dochters (groep 1-2 en groep 3) ben ik uitleg gaan geven over Bangladesh.
Er kwamen vragen zoals "hebben ze daar geen stoelen en tafels in de klas? Hoe moeten ze dan werken?"  en ook "Met hoeveel mensen wonen ze in dat huisje?"
Ook vroegen de ouders de volgende dag over welk land ik toch verteld had, want er was iets met poepstokken? En met hutjes van klei?

Erg leuk om met foto's en verhalen de kinderen duidelijk te kunnen maken dat het elders op de wereld anders is dan bij hen thuis.

Tweedehands speelgoed verkoop Vught

Zaterdag 26 november hebben Rian, Trees en Tineke tweedehands speelgoed verkocht in de Marktpassage in Vught.
Nolly, een van de ambassadeurs, heeft hen verrast met een bosje bloemen omdat deze drie dames al vanaf maart 2014 bezig zijn met het verzamelen, het verkoop klaar maken en het verkopen van tweede hands speelgoed in de wereldwinkel.

De opbrengst van deze doorlopende verkoop bij de wereldwinkel in Vught gaat naar in de bres voor Bangladesh tot ongeveer het eind van dit jaar wanneer de wereldwinkel gaat verhuizen naar de Petruskerk. Momenteel wordt er geen nieuw speelgoed meer aangenomen.
Trees, Tineke en Rian wat zijn jullie toch enorm goed bezig al die tijd.
Heel erg veel dank hiervoor!

Lieve groet Nicole

Flessenbon-actie Albert Heijn Haarlem

Vanaf vandaag kunt u uw flessenbon inleveren in deze mooie zuil van de Albert Heijn, Soendaplein te Haarlem.

Samen met Wouter Schenk, filiaal manager heb ik geregeld dat wij in de maand december (dat is toch de mooiste maand om dit te mogen doen) de bonnen mogen verzamelen om zo tot een donatie te komen. Tussentijds ga ik de zuil legen en zal u via de site u op de hoogte houden wat er al gedoneerd is in Haarlem-Noord. Het is een grote winkel, dus wie weet komt er een mooi bedrag uit.
Dit zou erg welkom zijn want na de schenking in maart dit jaar aan het kinderrevalidatie centrum, staat de teller weer erg laag.
Hier het affiche wat er op de zuil hangt. Later volgt een beter leesbaar exemplaar.