Mia en Ton Obdam, ken ik sinds 2000 mijn eerste bezoek aan Bangladesh. Zij waren het die mij in contact brachten met Laura en Enzo van het Rishilpi Project.
Mia was degene die voor mijn vertrek mijn ouders nog gerust kon stellen. Zij vonden het een fijn idee dat ik daar in dat verre land "bekende" had zitten.
Het visitekaartje dat Mia gaf, kwam bij het aanvragen van onze visa al van pas. We wisten dat je niet aan moest geven dat je vrijwilligerswerk ging doen, er zouden dan te veel vragen komen en mogelijk geen 3 maanden visa... We wilden een toeristen visa, maar moesten een verblijfadres hebben. Een hotel voor drie maanden leek ons geen strak plan. We gaven het adres van Ton en Mia op. Dit opende meteen deuren voor ons, wisten wij veel dat Gulshan de meest luxe wijk van Dhaka was...
Toen we in Bangladesh waren, mochten we altijd bij Mia en Ton slapen. We waren atijd welkom. Ze hadden een warme douche, airco en andere luxe die we heel eerlijk stiekem wel miste soms. En Mia had lekker brood en echte DE koffie! Even bijtanken bij de Dutch Club en gezellig met andere Nederlanders bijkletsen, zwemmen en feesten.
Ton en Mia zijn ook nadat ik terug was (en zij later terug kwamen) in Nederland altijd vrienden gebleven, ik noem hen dan ook mijn "Bangla-ouders"!
Ton heeft sinds kort weer een opdracht vanuit zijn werk in Bangladesh. Toen Mia hem in juli ging bezoeken, ging ze ook naar Rishilpi. Op Schiphol heb ik haar nog wat post meegegeven. Onder andere voor Prova. Samen staan ze hierboven op de foto.
Mia bedankt voor je visite aan Rishilpi! Goed dat je ook gekeken hebt of het sponsorgeld goed terecht is gekomen.
Er zijn ook vele leuke reacties vanuit Bangladesh gekomen op je bezoek, het wordt zeker gewardeerd daar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten