Woensdag 28 maart 2018

Woensdag 28 maart 2018

Gisteren was het team van CRP (een groot revalidatie centrum in de buurt van Dhaka) al gekomen. Feroz een fysiotherapeut (die ik ken van mijn CRP maanden in 2001) samen met twee orthopedisch instrument makers.

Zij hadden gisteren al drie "sta-tafels" ingesteld. En vandaag kwamen ze voor de grote klus.

Toen ik om 9:00 uur de fysiotherapie zaal ik kwam lopen zat deze al helemaal vol. Kanta de fysiotherapeute begon de groepsles. Omdat het zo vol was konden ze alleen de begin liedjes en bewegingen doen. Maar het tweede deel waarbij de kinderen op de grond liggen en dat de moeder de beentjes door bewegen of rekken/strekken kon nu niet plaats vinden in een zaal met 75 moeders en kinderen.

Vanuit de moeders die er gisteren waren kwam de vraag of ik nogmaals een uitlegles wilde geven. Net als gisteren. Toen ik lachte zeiden ze dat hetzelfde nog een keer mocht omdat er nu zoveel meer moeders en kinderen waren.

Mijn betoog begon met een compliment aan de moeders. Dat ik heel trots was dat ze met zoveel gekomen waren. Dat naar therapie komen niet iets is wat je een paar maanden doet, maar wat jaren duurt. En dat ik het zo geweldig vond om hier zoveel kleine kindjes te zien, zelfs jonger dan 1 jaar.

Toen legde ik hen uit wat ergotherapie was, dat dit ging over het uitvoeren van dagelijkse activiteiten zoals eten, tandenpoetsen, wassen, naar toilet gaan etc. En omdat er hier op het centrum geen ergo is, moeten ZIJ de ergotherapeut zijn voor hun kind. En dat kunnen ze, want zij kennen hun kind het best. Hoe ze dat moesten doen? Vooral hun kind niet verwennen! Maar uitdagen, laten  ontwikkelen, met ze  oefenen en door zetten. Alles met nog meer energie en met een complimenten systeem, applaus vrolijk dansje stickertje. (Wat voor ons heel gewoon is, dat zit niet in de Bengaalse cultuur). Bij alles gaf ik voorbeelden.

Daarna vertelde ik dat bij veel alledaagse handelingen je fijne motoriek nodig had en dat dit veel leuker was om te oefenen met spel materiaal. Ook nu nam ik kort de tijd om wat spullen die ik bij Rishilpi had gekocht te laten zien. Puzzels spelletjes putty klei etc.

Ook nu gingen er na mijn les moeders met hun kind opstaan om te zeggen hoelang ze kwamen en wat ze bereikt hadden. Ja hoor, daar zat ik weer met tranen in mijn ogen. De een had leren staan, een ander kindje had leren praten, en een schattig scheel kijkend vrolijk mannetje van een jaar of drie had afgelopen week zijn eerste stapjes gezet. Applaus klonk door de zaal.

Ondertussen waren de drie CRP mannen in het speciaal onderwijs klaslokaaltje druk aan het werk.

In de fysiozaal werd ik gevraagd met de gehandicapte kindjes op de foto te gaan. Vijf of zes mobieltjes kwamen te voorschijn en een enkele smartphone. Wat een lol had iedereen.

Even wat cijfers:

Uiteindelijk kwamen er die woensdag 80 kinderen.

Er werden 35 handspalken aangemeten of besloten dat ze hiervoor naar CRP moesten.

Voor 2 kinderen was de spalk al klaar.

Er werden 10 nieuwe sta-tafels geleverd en individueel voor de kinderen afgesteld. Deze gaan mee naar huis met een opbouwschema hoe vaak en hoe lang de kinderen mogen oefenen met staan.

(Zie foto van drie kindjes in de sta-tafels)

Er zijn 3 houten stoelen met zijsteun geleverd. Voor de kleine kindjes onder de 2 jaar.

En 1 cornerchair.

1 rolstoel voor de jongen de later ICT-er wil worden. Bekijk het filmpje

20 enkelvoet spalkjes hiervoor moeten ze 5 dagen naar Crp. Dit is voor de moeders ook een "uitje" sommige zijn nooit verder dan Jessore of het dorp waar ze vandaan geweest.

1 beenprotese boven de knie hiervoor gaat hij 45 dagen naar CRP.

CRP betaald de reis en het verblijf daar voor de moeders en gehandicapte kinderen. Ze moeten zelf de hulpmiddelen betalen (dit maakt ook dat ze er goed mee omgaan) of bij Banchte Shekha aanvragen dat ze deels een vergoeding krijgen dit komt dan uit In de Bres.

Banchte Shekha draait voor 80% op donaties van in de bres.

Nicole

Dinsdag 27 maart 2018, deel 2.

Toen ik (Hanneke) binnenkwam die ochtend zaten er zo'n 20 moeders met hun gehandicapte kind ademloos te luisteren. Af en toe begon er een baby zachtjes te huilen, waardoor de moeder, aangemoedigd door de andere moeders die geen woord wilden missen, opstond en de ruimte verliet. Ze zaten op de grond, in een U-vorm. Om Nicole heen, met naast haar Shourove, die vertaalde wat ze zei.

Nicole legde uit dat het lijf van een 15 jarig meisje eenvoudigweg nog niet gebouwd is om een kind te baren, het bekken is nog te smal en de hersenen nog niet ontwikkeld genoeg om een proces als een zwangerschap en baring tot een goed einde te brengen. Gevolg: mentale en fysieke invaliditeit. Nicole spoorde deze moeders aan om deze boodschap vooral door te geven. Pas vanaf haar 20ste zou een vrouw haar eerste kind moeten krijgen, niet zoals nu nog veel gebeurt in haar tienerjaren. De boodschap werd niet heel enthousiast ontvangen. 

Want wat als je op je 15e trouwde, moest de echtgenoot dan werkelijk nog 5 jaar wachten op zijn eerstgeborene wachten?

Bij Rishilpi werkt ergotherapeut Emily, die van papier-maché de mooiste dingen weet te maken, waaronder speelgoed en spelletjes voor de gehandicapte kindjes om me te oefenen. Maar ze werkt niet alleen met papier-maché, ze weet van allerhande materialen leerzame dingen te maken.

Nicole had de wereld aan spullen van haar gekocht om mee te nemen naar Banchte Shekha. Voelboekjes en puzzels, letters en kleuren, alles kwam voorbij en met alles werd door de al wat oudere kinderen gretig geoefend. 

Ze vonden het fantastisch om een puzzel van 2 of 3 stukjes in elkaar te mogen zetten en namen het applaus naderhand trots in ontvangst. Hoe mooi de stralende lach van Azziz nadat hij met zijn zin spastische handje de stukjes in de juiste volgorde had gelegd, de lol van Habib terwijl hij voorwerpen op kleur bij elkaar moet leggen. Zelfs de hele kleintjes, sommigen te slap om zelfstandig te kunnen zitten, leken uit hun lethargie te ontwaken toen ze een balletje in hun hand gelegd kregen. En Nicole vertelde ondertussen. Ze vertelde waarom het belangrijk is om veel met je kind te oefenen. Ze vertelde waarom je daarmee al zo vroeg mogelijk moet beginnen. En de moeders zogen ieder woord wat ze zei op. Ze luisterden alsof hun leven ervan afhing, wat in zekere zin ook zo is. Dat van hun kind dan. Hier was de ergotherapeut aan het werk. 

En wat deed ze dat ongelooflijk goed.

Hanneke

Dinsdag 27 maart 2018

Dinsdag was een grote dag voor Hanneke en mij, Nicole. Het leek ons leuker om over elkaar te schrijven i.p.v. over ons zelf. Dus mijn ergotherapie ochtendles gaat Hanneke later toevoegen en ik ga jullie nu vertellen over de middag.

Na de lunch gingen we met Angela en Shourove naar het atelier van Lilly. BaSE heeft verschillende handwerkgroepen met name bestaande uit vrouwen, om ze van werk en dus een inkomen te voorzien. 

In dit atelier stonden 2 naaimachines verder waren de dames die aanwezig waren (ongeveer 15) allemaal aan het borduren.

Angela Gomes

Hanneke heeft een logo van een yoga-school daar door de vrouwen laten borduren op yoga kussenhoezen. Ze ging met Lily ook het een en ander doorspreken. Ze maakte daar de mooiste grote kleden met heel fijn borduurwerk. Ook zijn er veel vrouwen die jute spinnen tot een draad. Daarna wordt er een tas van geknoopt. Nu begrijpen we ook beter dat sommige jutetassen zo duur worden verkocht. Door het spinnen van het jute zitten er al enorm veel werkuren alleen al in de draad!

Na dit bezoek kwam het echte hoogtepunt van de dag.
Hanneke mocht aan dertig jonge meiden een les Krav Maga geven. Dit is een Israëlische zelfverdedigingsmethode. Ze begon haar les met je houding. Eerst moesten ze verlegen en giechelend rondlopen en als Hanneke in haar handen klapte moesten ze stil gaan staan rechtop, kin ophoog, handen beide open naar voren. Zo'n houding van "je-maakt-me-niks".
In het begin durfde ze niet eens door elkaar te lopen. Bleven ze in groepjes staan. Maar een paar deden al goed mee. De hele club meiden was onder begeleiding van een non van begin 30 zij spoorde iedereen aan goed mee te doen. Daarna ging hanneke uitleggen dat vluchten beter is dan vechten. Of als je alleen loopt als vrouw dat je naast een andere vrouw moet gaan lopen. Of als er iets gebeurt dat je overdreven reageert van Hé wat maak je me nou? Doe even normaal.
Dit toneelstukje ging ze al wat beter af ze kwamen wat los.

Toen ging Hanneke over op de technieken twee aan twee konden ze dit doen.

Met je elleboog voor je gezicht afweren andere hand klaar om te slaan

Stop op borstbeen met platte de hand vingers in de keel duwen (pijnlijk)

De een mocht vanaf links en rechts gaan slaan en ander afweren met de onderarmen. Aangezien hanneke mij als voorbeeld gebruikte sta ik nu onder de blauwe plekken ;-)
En de meiden hadden moeite met de opdracht onthouden sommigr zag je beide verdedigen of beide slaan. Maar op dit punt was er geen gegiechel meer hoor. Allemaal serieus aan het oefenen.

We hadden twee stevige kussens geregeld. En ze mochten een paar keer flink stompen op het kussen wat we ter hoogte van onze borstkast vast hielden.
Daarna de elleboog stomp op het kussen.
En de trap in het kruis.

Als laatste volgens mij was het een vraag van de meiden uit de groep. Wat als ie je van achter vast pakt. Ze werden van achter met de armen om de middel gepakt en het slachtoffer moest zich dan klein maken
Laten hangen naar beneden. Je proberen om te draaien en onder zijn kin te stoten of met je vingers in zij ogen.
Ongeloof bij de meiden je vingers in zijn ogen steken. Ja zei hanneke als je leven er vanaf hangt blijf je vechten.
"Wat als je door vijf mannen wordt aangevallen vroeg er een" dan vecht je nog harder en langer zei hanneke of heel hard wegrennen als dat nog lukt.
Iedereen was erg onder de indruk van haar.
Ze wilde ook niet stoppen met de les.
Er waren twee meiden heel goed in de les. Ze vonden het ook echt leuk. Zij kregen van de non de goedkeuring elke week te oefenen.

Hanneke gaf haar email adres. Ook wilden ze een selfi met haar.

En toen wij dachten dat het klaar was gingen ze rond Hanneke staan en begonnen voor haar een Bengaals lied te zingen. Ze was tot tranen geroerd.

Het was echt een groots moment, de meiden gingen helemaal enthousiast naar huis! Morgen alweer ons laatste dagje hier op Banchte Shekha.

Nicole

27 maart 2018

Bezoek aan de school in het vissers dorpje.

Het vissers dorpje

Maandag 26 maart 2018

Na het ontbijt zijn we in een busje met een kleine delegatie, wij/Shourove/Angela/Marike naar een vissersdorpje gegaan waar Untouchables wonen. Untouchables zijn mensen zonder officiële status in Bangladesh. Dwz geen identiteitspapieren, mogen vaak niet werken, zeer arm, levend op de meest slechte plekken. We werden ongelofelijk lief welkom geheten door 2 schoolklasjes met bloemenkransen. 

Iedereen was netjes gekleed in schooluniform, haartjes mooi gekamd en de meisjes mooie clipjes in de haren. We zijn samen het klaslokaaltje ingegaan en buiten stonden de dorpsbewoners te kijken door de ramen. We stelden ons voor en we mochten vragen stellen aan de kindjes. Wat ze later wilden worden? Lerares, soldaat en politie agent waren de antwoorden. Ieder kind heeft dezelfde dromen. We deelden potloden uit en speelgoed, hingen slingers op en er werd eten uitgedeeld. Wat er over was werd aan de armste gegeven. 

Daarna met Angela door het dorp gelopen. Het was er erg armoedig. Hutten van stokken en plastic en sommige lemen huisjes die Itallianen hadden laten bouwen. Open buitentoiletten en magere koeien. 

Toch 2 winkeltjes en tollende kinderen. Het blijkt dat hier geen fatsoenlijk drinkwater uit de geslagen pomp komt omdat de bodem is verontreinigd met arsenicum, wat hier van nature voorkomt. We laten uitzoeken wat een pomp op zonnenenergie kost. Dit zou een mooi doel kunnen zijn waar mijn sponsorgeld, opgehaald met The Baltic Sea Circle Rally, naar toe zou kunnen gaan. Daarnaast een stukje ondersteuning op het gebied van productie van fair trade producten.

Na de lunch maak ik voor Shourove een lijstje waar ze aan moeten denken bij het maken van productfoto`s. We bekijken de website van BaSE en enkele ander sites ter vergelijking. Ik laat zien dat je in Photoshop snel foto`s makkelijk aan kan passen. Leuk om op deze manier mijn ervaringen en expertise door te geven.

Diner met Angela en Shourove met pasta en frietjes en kinderliedjes zingen met Angela aan de eettafel.

Geert

Zondag 25 maart 2018

Een zondag in Bangladesh.

We zijn nu bij Banchte Shekha het tweede project wat we bezoeken. Vanuit indebres gaat hier meer sponsorgeld naar toe dan naar Rishilpi. Hier is het harder nodig dan daar. Alles is op kleinere schaal ook nog om andere redenen. Maar misschien zien jullie de verschillen zelf op de foto's.

Zondag is hier geen vrije dag, hier heeft iedereen op vrijdag vrij en soms ook de zaterdag maar de zondag is een werkdag. Hanneke was uitgenodigd om mee naar de Katholieke kerk te gaan met Angela Gomes en andere van Banchte Shekha (vanaf nu BS) maar de mis zou om 7.00 uur beginnen, uiteindelijk hebben we de Palmpasen mis overgeslagen. 

Na het ontbijt zijn we naar het kleine revalidatiecentrum gegaan van BS. De speeltuin die we voor 500 euro in 2011 gedoneerd hebben wordt nog steeds gebruikt. De kinderen spelen er met veel plezier. Hier in Bangladesh zijn speeltuintjes niet gebruikelijk. Het wordt nu door allerlei kinderen die bij BS komen gebruikt. 

(Ja, het staat op mijn lijst dat deze speeltuin na het regenseizoen weer geschilderd gaat worden, natuurlijk weer in oranje ;-))

In het revalidatiecentrum (bestaande uit een fysio zaal en drie extra ruimtes) zitten in de gang de moeders met baby's al klaar. Hier is een punt waar ze vanuit de overheid de vaccinaties krijgen. 

We lopen de fysio zaal binnen daar zitten ze al in een kring voor groepstherapie. Er zijn te weinig therapeuten om alle moeders goed te begeleiden. Op deze manier elkaar voorstellen in de kring en samen bewegingen maken is niet verkeerd. Er worden liedjes gezongen en het ochtend ritueel wordt geoefend. Daarna gaan ze rek oefeningen doen om de gebogen soms spastische armen en benen goed door te bewegen. Een oefening waarbij ze zeggen dat ze dit 2 x per dag thuis ook moeten doen.

Tijdens de rekoefeningen moesten de meeste kindjes huilen, het moet heel pijnlijk zijn. Gelukkig komt daarna de leuke oefening om de balletjes naar elkaar over te gooien. Wat een feest!

Daarna gaan de kinderen in groepjes uit een. Vijf kindjes gaan naar een andere ruimte met hun moeders. Hier zitten ze in een kring op de grond rondom de lerares. Een houtenblok is hun tafel. Het kost ze al veel energie om in kleermakers zit te blijven zitten en dan krijgen ze ook nog een schriftje om te schrijven of te tekenen.

Ook de juf legt klassikaal dingen uit allemaal op niveau van dit groepje kinderen. Een kindje wordt in de corner-chair gezet je ziet haar helemaal vrolijk worden. Nu kan ze weer omhoog kijken en de juf (en mij) zien. 

Helaas is er hier geen ergotherapeut aanwezig. En ik denk echt dat het een gemis is hier. Helaas zijn er weinig in Bangladesh en als ze er zijn is het rondom de hoofdstad waar ook de opleiding zit. Niemand wil bij een klein revalidatiecentrum werken in het zuiden van Bangladesh. Er is nu bij indebres ook niet genoeg geld om alles te realiseren maar ik denk er aan om een tweede speciaal onderwijs lerares te sponsoren die ook het stukje fijne motoriek/ ADL/ ergotherapie op zich wil pakken.

De hele ochtend komen er nog kinderen bij die niet op tijd konden komen. Wat goed dat ze hier naar toe komen.

Om 13.00 uur gaan de kinderen naar huis en tussen 14.00 uur en 17.00 uur komen de volwassen voor therapie. Vandaag komen er maar zeven, normaal wat meer. Hier heeft het centrum ook wat inkomsten van.... Nou ja een volwassenen betaald 200 takka voor 30 min therapie. 2 euro en als je middenklasse bent 1,50 euro en arme mensen mogen zelf bepalen wat ze kunnen missen.

Vandaag zijn we ook naar de presentatie van Marike Wegter geweest en 's avonds naar een feestje van iemand die hier werkt thuis. Bij het feestje waren voordrachten (zingen/ toneel/ etc.) en heeel veeel eten.

Wat een heerlijke zondag, elke dag is hier een avontuur.

Nicole

Zaterdag 24 maart 2018

Mijn wekker stond op 7:15 vandaag zou een drukke dag worden.

Voor het ontbijt samen nog even met Shourove op de verranda bij Laura & Enzo gezeten. Na het etentje gisteravond met hem en Marieke erbij zijn ze beide blijven slapen, boven in het huis van Laura & Enzo. Na het ontbijt met Mario Panday een filmpje met Nigor gemaakt. Nigor is na het filmpje gemaakt in 2001 het boegbeeld van indebres geworden. Hij is lichamelijk en verstandelijk gehandicapt en dankzij Rishilpi is ie nu bijna 30 jaar. Hij is als spastisch 4 jarig jongetje in een vuilnisbak gevonden en via de nonnen naar Rishilpi gebracht.

Nigor is altijd vrolijk. Inmiddels zijn zijn benen vergroeid en kan hij amper zelf kruipen maar heeft ie een rolstoel waarin hij zich prima red. Zijn nivo zit ongeveer op 3 jaar, maar praktisch gezien kan hij meer. Als we met de ballonnen spelen en deze de deur uit waaien. Dan roept ie mij: Nico Nico en gaat hij de ventilator uitzetten. Slim toch!

Na de film was het afscheid nemen van iedereen. Eerst bij de ergo. Toen bij de fysio en via het hospitaaltje met de huisarts en volwassenen fysio terug gelopen. Nog snel naar het dove schooltje op het terrein, daar was nog geen tijd voor geweest en daar een filmpje gemaakt.

Daarna moesten de tassen in de taxi. Nog snel wat kopen voor de ambassadeurs in de fairtrade winkel van Rishilpi en toen op de groepsfoto net voor het afscheid.

Toen de groepsfoto was gemaakt. De rest in de auto ging zitten en ik nog even bij Laura & Enzo stond om te bedanken werd het me even teveel. Zoveel emoties allemaal. Zoveel lieve mensen op Rishilpi met zoveel goed werk. In de taxi terwijl we weg gingen even mijn tranen laten lopen.

 Na 2 uur door het prachtige landschap van Bangladesh (voor het eerst hier apen gezien trouwens) over een redelijk goede weg kwamen we bij Prova aan.

Zij was lerares bij Rishilpi maar is met haar man Ashish naar zijn ouderlijk huis verhuisd omdat ze dachten dat hij nog maar kort te leven had. Maar nu (in totaal al 5jaar 2x per week nierdialyse) zijn ze nog gelukkig samen. Prova heeft een halfzijdig verlamming, haar rechter arm kan ze niet gebruiken en haar rechter been/voet werkt niet altijd even goed mee. Maar ze is druk met het verzorgen van Ashish, met haar tuin, het huishouden en `s avonds geeft ze les aan de gehandicapte kindjes uit de omgeving. Hiermee verdient ze ook iets.

Fotograaf Pijnenburg uit Helvoirt had een laptop gedoneerd om weg te geven in Bangladesh. Prova en Ashish maken we beide  hier erg blij mee. Prova zei al meteen dat ze ook computerles wilde geven aan haar leerlingen. En voor Ashish wordt de wereld weer een beetje groter.

We hebben daar heerlijk geluncht andere mensen ontmoet. Het was een hele fijne tussenstop.

Vanuit Prova naar Banchte Shekha gereden. Hier stonden ze met oranje bloemenkranzen ons op te wachten. Banchte Shekha is het tweede project wat we bezoeken.

De directrice is Angela Gomes de dame in de wit met blauwe sari in het midden op de foto. Zij is een stijdster voor vrouwen rechten. Heeft de Nobelprijs van Azië gewonnen en heeft vaker op de nominatie lijst gestaan voor de wereldwijde Nobelprijs. En dame met prachtige verhalen.

Die avond gingen we alle drie slapen met een vol hoofd... kan je je het voorstellen?

Nicole

Vrijdag 23 maart 2018

Vrijdag, een vrije dag in Bangladesh. Onze zondag, zeg maar. Maar dan van 50 jaar geleden. De New Market waar wij wel even zouden gaan shoppen, bleek gesloten. Wat overigens voor onze Italiaans Bengaalse vrienden ook een verrassing was. Niet alle winkeltjes waren gesloten, een heel straatje "winkel van sinkels" was open en die hebben we gelijk leeg gekocht. Ik schat dat we ongeveer een maandopbrengst aan koopwaar mee naar huis namen. En dan te bedenken dat we twee Bengaalse vrouwen bij ons hadden die iedere geboden prijs met grote verontwaardiging in ontvangst namen en voor ons een betere prijs onderhandelden. Cadeautjes voor thuis en voor onze gastvrouw, iedereen blij.

Na de lunch moest ik nog een keer op een neer naar het dorp om voor Nicole en mij te pinnen, terwijl Geert met de gehandicapte kindjes ging spelen en Nicole haar donorbeleid ging bespreken met Monica, om daarna zelfgemaakt speelgoed voor Banchte Shekha te kopen van ergotherapeute Emily.

Einde middag kwamen Marike Wegter, de PUMmer die Shourove van advies voorziet en Shourove zelf. Shourove was al lang niet op Rishilpi geweest, waardoor het een bijzonder weerzien was. Shourove wilde alles en iedereen zien, Marike kreeg gelijk een rondleiding. We bezochten de werkplaats waar iedereen op z`n vrije dag druk bezig was met mijn order tassen en bekeken op het veld buiten hoe je prima vanuit je rolstoel kunt cricketen.

's Avonds aten we met veel, maar dronken pas ons inmiddels traditionele cognacje nadat iedereen weg was. Enzo works in mysterious ways... Het was weer gezellig.

Hanneke

Donderdag 22 maart 2018

Laat ontbijt na een late avond. Nicole is al eerder op pad gegaan. Ze had verschillende afspraken. Ik wordt door haar gebeld dat ik beter in de ochtend foto's kan gaan maken omdat er in de middag minder te doen is. 

Ik start bij het revalidatiecentrum en fotografeer de kindjes die fysio krijgen. Speels help ik mee. Wat een grappenmakende blanke man niet kan doen! Daarna de schooltjes. Vooral de kindergarten is leuk. Kleinere kindjes die net aan hun thee-break beginnen. Ik ga de workshops af. Drink even thee met Nicole en de therapeuten. Daarna even rust met een boekje. Na de lunch loop ik wat rond en ga ik uiteindelijk op het veld kijken naar de lagere school. Zij oefenen voor Onafhankelijkheidsdag. Er wordt een toneelstukje ingestudeerd en een dans geoefend. We delen stickers uit aan de kinderen. 

Daarna beoordelen we de nieuwe sample-tassen. Echt super dat als er een ontwerpje door Hanneke wordt gemaakt, een halve dag later er een sample-tas klaar staat ter beoordeling. Het is ook echt vakwerk! 

Ik ga met Nicole naar de therapeuten om hun begroting voor een nieuwe ruimte voor autistische kinderen te beoordelen. Nicole wil graag een deel via In de bres voor Bangladesh financieren. Dus moet ik als verse, nieuwe penningmeester ook meekijken natuurlijk. We kunnen een deel sponsoren, de rest moet dan van andere stichtingen komen. Zo helpen we elkaar. Ik ben zelf aan het nadenken hoe ik een mooi sponsordoel kan definiëren en deze aan The Baltic Sea Circle Rally in juni kan koppelen. Een hele zoektocht omdat op bouwkundig vlak ze het hier in Bangladesh blijven doen op hun manier. Daarnaast moet ik in mijn hoofd de knop van westers (Nederlands) naar oosters (Bangladeshi) omzetten. Een voorbeeldje: het binnenklimaat van een ruimte is nu te warm omdat het direct onder het dak ligt. Het dak is massief beton, niet geïsoleerd. Zij redeneren dan dat er een airco in moet. En dat het echt opgelost is als er een verdieping opgebouwd wordt. Maar ja, dan verplaatst het probleem dus naar de ruimte erboven. Probeer daar maar eens iets in te veranderen. Dat is pittig! Maar ik probeer ze steeds te overtuigen dat er minder naar korte termijn oplossingen gekeken moet worden en meer naar lange termijn oplossingen. Dat is een lang proces, maar wel aan mij besteed.

 

In de ochtend leert Hanneke zelfverdediging aan een klasje meiden. Krav Maga. De meisjes zijn in het begin erg verlegen omdat dit iets totaal anders is dan wat ze gewend zijn. Maar dit was weer een mooie stap om deze meisjes meer vertrouwen te geven. Hannekes les werd zeer gewaardeerd!

Geert

Woensdag 21 maart 2018 -  deel 2 -

Rishilpi heeft 46 satellietschooltjes. Verspreid over de regio vindt je her en der een gebouwtje, waar les gegeven wordt. Toen wij aankwamen, leerden de kleutertjes net tellen. Met grote ogen staarden ze ons aan en vergaten om 1, 2 of 3 keer in hun handjes te klappen. "Father" Enzo werd als een heuse Italiaanse godfather onthaald, kinderen dromden om hem heen, volwassenen hadden duidelijk ontzag. Een zeer geliefd man. Na de kleuterles gevolgd te hebben, lieten Geert en ik Nicole bij een nieuwe lichting kindertjes achter en zijn het dorp ingelopen. Mensen hebben weinig, maar ze hebben allemaal eten, kleding en onderdak en zien er gezond uit. Zelfs de koeien en de geiten die er rondliepen, straalden een soort tevredenheid uit.

Terug op Rishilpi was het sample van de tas die ik de avond daarvoor getekend had, al klaar. Nog alleen gemaakt van de typisch Aziatische cement bag, maar daarvoor was het dan ook slechts nog een sample. Nadat we hem besproken hadden en wat details veranderd, ging Augusto opnieuw zijn werkplaats in om dezelfde tas nog eens te maken, maar dan in een combinatie leer/cement bag. Ik werd naar boven gestuurd om nog een ander design aan te leveren.

Geert was ondertussen druk bezig om verbeteringen aan huidige gebouwen te bespreken en de tekeningen voor een nieuw te bouwen project. Rishilpi is constant in ontwikkeling en groeit gestaag, waarbij de behuizing hier en daar aanpassingen verdiend. Laat Geert daar nou net verstand van hebben!

Nicole hebben we de hele middag niet gezien. Die was in gesprek met Emily, de occupational therapist. Deze vrouw is echt geweldig (Nicole ook, maar dat was al veel langer bekend). Ze maakt al het therapiemateriaal zelf van papier maché en al het andere restmateriaal wat ze maar kan vinden. Speelgoed kennen ze niet echt hier in Bangladesh, en waar wij nu zijn al helemaal niet en dus maakt ze het maar zelf. Beetje dezelfde houding als die van Enzo. Schoon drinkwater niet leverbaar? Dan bouw ik toch lekker zelf een waterzuiveringsinstallatie? Ik mag dat wel.

Maar als je dan denkt dat je na zo'n dag genoeg beleefd heb, vergis je je. Na het inmiddels traditionele cognacje na het eten, googleden we het vermeende naburige resort Lake View, wat niet alleen daadwerkelijk bleek te bestaan, maar ook serieuze led-licht kitsch was. Genoeg reden voor Enzo (75) om enthousiast op te springen, ons in zijn busje te dirigeren en nog om 22 uur ernaartoe te rijden. 's avonds zijn de Bengaalse wegen iets minder druk dan overdag, wat prettig is, alleen hebben fietsen, platte karren en riksja's geen licht, wat rijden op dat tijdstip een haast nog groter avontuur maakt... Bij het Lake View Resort waren we uiteraard de enige blanken en dus een bezienswaardigheid, wat altijd grappig is. Nog even met allerlei wildvreemden op de foto en naar huis.

Hanneke

Woensdag 21 maart 2018 - deel 1 - 

Eigenlijk wilde ik in de ochtend al naar het hospitaaltje (kindjes, fysio's, ergo's etc.) Maar Enzo wilde ons graag meenemen naar een dorpje waar een Rishilpi schooltje staat.

Na een rit van 45min over een hobbelige zandweg kwamen we ergens achteraf aan. Dorpje met modder/klei huisjes met bananenblad daken. Maar goed gevoede mensen. Het schooltje had net de kleuterklas binnen zitten. Daarna kwam groep 3/4/5.

Vanuit Nederland had ik van vriendinnen "holland-AH-hamsters" gekregen. Deze heb ik uitgedeeld.

Buiten het schooltje ontmoeten ik Bianki met haar zoontje. Bianki is nu 15 jaar en heeft een kleine baby. Gelukkig heeft ze groep 8 behaald.

Na de lunch even naar de jongens van de rolstoel werkplaats. Ze wisten mijn vader nog te herinneren. Hoe gaat het met Jan!

Ze zijn de CRP-bengaalse-rolstoel aan het doorontwikkelen.

Deze rolstoelen worden nu inklapbaar gemaakt.

Veel handiger. Maar ook weer zwaarder om zelf mee te rijden. Het zag er heel goed uit.

Alle jongens spelen criquet en nu was hij een criquet-rolstoel aan het bouwen van een oud frame. Geweldig!

Toen snel wat stof naar de kleermakers van Rishilpi gebracht, zodat ze kleren voor elkaar konden maken. En toen naar het hospitaaltje.

3 fysiotherapeuten Dipali, Moyna en Islam zijn er nogsteeds al van toen ik ze les heb gegeven in 2001. De andere werken er ook al langer.

De avond van mijn aankomst had ik Nigor al gezien. Hij woont hier. Het was een te grote eer te denken dat hij me zou herkennen. Nigor is verstandelijk en lichamelijke gehandicapt. Maar alle keren daarna roept ie als hardste door heel de zaal Nico Nico!! Als hij me ziet.

Daarna naar de ergotherapie afdeling. Emily is erg dankbaar dat ik er ben.

Ze is zo creatief met haar team. Maakt heel veel spelmateriaal uit afval. Van papiermache en gelammineerde foto's. Zelfs een eigen gemaakt voel boek. En kneedgum (putty) in verschillende hardheden.

Ik ga bij haar spelmateriaal kopen om mee te nemen naar Jessore het tweede kinderrevalidatiecentrum wat we gaan bezoeken. Win-win situatie 😊

Deze ergo-assistent kan niet spreken. Maar maakt de mooiste therapie materialen. En past op de dochter van Emily zodra ze uit het kdv van Rishilpi komt.

Als klapper op de vuurpijl op het einde van mijn werkdag kwamen Akash en Olindo de twee zonen van fysio's Dipali en Moyna toen.... 18jaar terug kleine baby's nu grote jongens. Elke visite aan Rishilpi heb ik ze gezien maar 7jaar niet hier is lang ze zijn ineens hele mannen!

Olindo rechts wil dokter worden Akash wil bij de politie. Beide studeren nog.

Nicole