Dag 8: Sunderbarns

Vandaag dus richting de Sunderbarns gereden om Vader Luigi te bezoeken. Een vroeg ontbijt en om 10 uur met de taxi weg. Onderweg zijn we 2 keer gestopt om inkopen te doen. Groenten, drinken, eieren enz. Je kan moeilijk met lege handen aankomen bij Vader Luigi. Iedere keer dat we uitstapten liep het hele dorp uit. Ik probeerde me afzijdig te houden zodat alle aandacht naar Nicole, Els en Matthies uitging. Had ik mooi de kans om de verbaasde en geïnteresseerde Bengalen op de foto te zetten. Af en toe wel een Bengaal mijn foto
laten zien als bedankje. Handig zo’n digitale camera. In 1 dorpje zelfs de groep kwijt geraakt, maar dat is natuurlijk niet zo’n probleem als wij de enige blanken zijn hier. Iedereen wees me heel aardig de weg.

Aangekomen bij vader Luigi een warm welkom. Vader Luigi, je zou hem een missionaris kunnen noemen, woont tussen de Tribal mensen en verzorgt voor een aantal meiden en jongens onderwijs. Deze wonen bij hem in en zorgen ook voor het koken enz. We werden door de leraar, een jongen van denk ik 20 jaar [maar ik kan het fout hebben, leeftijden zijn moeilijk te schatten hier] rondgeleid door de omgeving. Natuurlijk op een platte kar, die hebben we meer gehad als taxi! Een moskee gezien en een ruïne van een hindoe tempel. Daarna heeft hij ons naar zijn dorp gebracht. Dit dorp is omringd door zout water. We werden ontvangen op een ‘pleintje’ tussen het water door een deel van de bewoners. Doe je ogen dicht en stel je voor: De zon gaat al bijna onder, een man klimt in de boom om kokosnoten eruit te
plukken. Kinderen staan in een kringetje om Matthies omdat hij met z’n videocamera aan het filmen is. We drinken water uit de kokosnoten, iedereen is aardig en lacht. Is het een film? Nee, dit is Bangladesh!

Daarna over de dijkjes naar het dorp waar we een impressie krijgen van hoe zij daar leven. Ook in het schooltje geweest en ja, als er dan een fotograaf in het reisgezelschap zit, alle kinderen op de foto zetten natuurlijk! Dan nog even rennen om de mooiste zonsondergang sinds jaren op de foto te zetten. Yes, het bekende plaatje, tussen de palmbomen. Gezellig op de platte kar terug naar Vader Luigi. 

Na het eten hebben we de slaapzaal van de meiden versierd met slingers en de grootste kakkerlak aller tijden gezien. Aangezien dit woord ‘kakkerlak’ uit den treuren is herhaald die avond, staat "kakkerlak" binnenkort in de Bengaalse Dikke Van Dalen! Verder samen met de meiden en Luigi gepraat over onderwijs en toekomst. Ook deze meiden hebben een idee wat ze willen worden later. Alleen de kansen en gelegenheden zijn anders dan in Nederland. Dus de uitspraak van de meiden dat ze vereerd waren om met zulke belangrijke mensen te praten vond ik zwaar overdreven. Wij zijn toch eigenlijk gewoon zoals zij. Verschil is dat wij alles kunnen en mogen in Nederland en dat het in Bangladesh veel moeite kost om maar 1 stapje verder te komen!

Voor het eerst geslapen onder een klamboe, al was dit niet echt nodig, op een bed zo hard als een tafel. Ik heb deze nacht 2 dingen geleerd.
1. Het bed van Els was veeeeeeeeeel harder, maar zij koos het bed eerst uit. Kan ik niet ruiken! Sorry daarvoor!
2. Ik snurk veel minder in de frisse buitenlucht. Dus heb ik geen huis meer nodig. Ik verkoop de kiet en ga wonen in een tent!

Groet Geert