Zondag 1 mei is onze reis begonnen. 's Morgens vroeg stonden we op
Schiphol klaar voor vertrek. Het inchecken had wel wat voeten in de
aarde. We hadden 2 rolstoelen bij ons, maar helaas mochten we er maar
eentje gratis meenemen. Voor de tweede rolstoel moesten we te veel
bijbetalen. Helaas!
Na een korte vlucht naar Londen en een rustige overstap zaten we in het vliegtuig dat ons werkelijk naar Bangladesh zou brengen. De vlucht verliep voorspoedig, na het nemen van wat slaappillen konden de meesten wel een beetje rust nemen. We sloegen nl. de nacht over.
Aangekomen in Dhaka (het is inmiddels maandag 2 mei) stond Mithu al klaar met de tickets voor de binnenlandse vlucht. Enzo had voor ons geregeld dat we ons niet te veel zorgen hoefden te maken als we aan zouden komen. Dat was erg fijn. We hadden genoeg te zien op de luchthaven. Veel mensen staren je aan omdat je blank bent en dus anders dan de meeste mensen die uit het vliegtuig stappen.
De binnenlandse vlucht was ook een hele beleving. In een kleine Fokker 28 met jaren 70 desin mochten we allemaal bij een raampje zitten op weg naar Jessore. Daar werden onze koffers met een handkar vanuit het vliegtuig naar ons toegebracht. Daar stond Enzo ons op te wachten met 2 busjes om ons naar Rishilpi te brengen. Hij was ontzettend blij ons te ontmoeten en praatte honderduit tegen Nicole, want zij moest tijdens de autorit worden bijgekletst over het project.
De autorit op zich was een hele belevenis. De grootste vrachtauto mag altijd eerst, die toeteren ook het hardst. Daarna kwamen de bussen, dan wij ongeveer, daarna de auto's en de minitaxi's ( ze lijken op die autootjes van die SISI-reclame) en dan de fietstaxi's ofwel riksja's, die rijden er heel veel. Allemaal met een andere bagage. Soms met mensen, maar veelal met goederen bestemd voor de markt, zoals fruit, hooi, kippen, hele boomstammen, manden, te veel om op te noemen. Met de handen soms voor onze ogen hebben we de autorit overleefd. We hebben vele kleine dorpjes en bazaars aan onze ogen voorbij zien gaan. Morgen zullen we er wel weer heel anders tegenaan kijken. Je gaat je grenzen verleggen.
Het welkom op Rishilpi was erg warm. Letterlijk, maar zeker ook figuurlijk.
We kwamen door de poort en alle kinderen van de special school en de kleuterklas stonden in een rij ons op te wachten. Nolly moest eerst een kaarsje aanmaken en Jan moest het rode lint doorknippen. Daarna kregen we allemaal een bloemenkrans en werden we met bloemblaadjes volgestrooid. Al het personeel van het revalidatiecentrum stond klaar om ons welkom te heten. We waren erg moe. Zo'n mooi welkom hadden we niet verwacht. Ze waren ook allemaal blij om Nicole te zien en waren nieuwsgierig naar degene die ze had meegebracht.
Na de ontvangst zijn we allemaal even gaan liggen om een dutje te doen. Na een korte douche en een heerlijke homemade Italian lunch zijn we begonnen aan een korte rondleiding. Nicole was ermee begonnen, maar de mensen hier namen het al snel over. Erg leuk om te zien en te horen hoe het hier allemaal werkt. Nou maar hopen dat we alle informatie onthouden hebben, want er is deze eerste dag heel veel op ons afgekomen. Na nog maar een dutje te hebben gedaan ben ik achter de computer gekropen om jullie op de hoogte te brengen. De volgende keer schrijft een van de anderen weer verder.
Groeten namens ons allemaal,
Monique
Na een korte vlucht naar Londen en een rustige overstap zaten we in het vliegtuig dat ons werkelijk naar Bangladesh zou brengen. De vlucht verliep voorspoedig, na het nemen van wat slaappillen konden de meesten wel een beetje rust nemen. We sloegen nl. de nacht over.
Aangekomen in Dhaka (het is inmiddels maandag 2 mei) stond Mithu al klaar met de tickets voor de binnenlandse vlucht. Enzo had voor ons geregeld dat we ons niet te veel zorgen hoefden te maken als we aan zouden komen. Dat was erg fijn. We hadden genoeg te zien op de luchthaven. Veel mensen staren je aan omdat je blank bent en dus anders dan de meeste mensen die uit het vliegtuig stappen.
De binnenlandse vlucht was ook een hele beleving. In een kleine Fokker 28 met jaren 70 desin mochten we allemaal bij een raampje zitten op weg naar Jessore. Daar werden onze koffers met een handkar vanuit het vliegtuig naar ons toegebracht. Daar stond Enzo ons op te wachten met 2 busjes om ons naar Rishilpi te brengen. Hij was ontzettend blij ons te ontmoeten en praatte honderduit tegen Nicole, want zij moest tijdens de autorit worden bijgekletst over het project.
De autorit op zich was een hele belevenis. De grootste vrachtauto mag altijd eerst, die toeteren ook het hardst. Daarna kwamen de bussen, dan wij ongeveer, daarna de auto's en de minitaxi's ( ze lijken op die autootjes van die SISI-reclame) en dan de fietstaxi's ofwel riksja's, die rijden er heel veel. Allemaal met een andere bagage. Soms met mensen, maar veelal met goederen bestemd voor de markt, zoals fruit, hooi, kippen, hele boomstammen, manden, te veel om op te noemen. Met de handen soms voor onze ogen hebben we de autorit overleefd. We hebben vele kleine dorpjes en bazaars aan onze ogen voorbij zien gaan. Morgen zullen we er wel weer heel anders tegenaan kijken. Je gaat je grenzen verleggen.
Het welkom op Rishilpi was erg warm. Letterlijk, maar zeker ook figuurlijk.
We kwamen door de poort en alle kinderen van de special school en de kleuterklas stonden in een rij ons op te wachten. Nolly moest eerst een kaarsje aanmaken en Jan moest het rode lint doorknippen. Daarna kregen we allemaal een bloemenkrans en werden we met bloemblaadjes volgestrooid. Al het personeel van het revalidatiecentrum stond klaar om ons welkom te heten. We waren erg moe. Zo'n mooi welkom hadden we niet verwacht. Ze waren ook allemaal blij om Nicole te zien en waren nieuwsgierig naar degene die ze had meegebracht.
Na de ontvangst zijn we allemaal even gaan liggen om een dutje te doen. Na een korte douche en een heerlijke homemade Italian lunch zijn we begonnen aan een korte rondleiding. Nicole was ermee begonnen, maar de mensen hier namen het al snel over. Erg leuk om te zien en te horen hoe het hier allemaal werkt. Nou maar hopen dat we alle informatie onthouden hebben, want er is deze eerste dag heel veel op ons afgekomen. Na nog maar een dutje te hebben gedaan ben ik achter de computer gekropen om jullie op de hoogte te brengen. De volgende keer schrijft een van de anderen weer verder.
Groeten namens ons allemaal,
Monique
Geen opmerkingen:
Een reactie posten