Gisterenochtend
hebben we een keer uit geslapen. Na een heerlijk ontbijt zijn we onze
kadootjes gaan uitdelen aan de kinderen op Rishilpi.
De beesies vonden ze geweldig. Kinderen liepen lachend weg, verstopte
hun beesie achter hun rug en probeerde zo nog een beesie te krijgen.
Tja, probeer ze dan maar eens uit elkaar te houden, wie wel heeft gehad
en wie niet. Zelfs ouders probeerden er ook een te scoren.
Prova kreeg enkele tekensjablonen en haar klaslokaal werd versierd met
bungels(van de super de boer). De mobielen van ons Monique werden naar
een ander klasje overgebracht.
Om 13.00 uur stond onze taxi klaar om ons naar father Luigi te brengen. We hadden net een goeie bodem spagetti binnen. Tijdens de rit was er nog een relletje op de brug wie er het eerst overheen mocht gaan. Eenbaansbrug en 2 vrachtwagens erop. Wie moet terug? De grote bus of de kleine kippenkar. Wij hadden gewed op de kleine kippenkar. Na een minuut of 10 reed de bus terug en gingen ze buiten de bus staan vechten en konden we er nog niet door. Uiteindelijk na veel getoeter konden we verder rijden. Ja, de auto's toeteren hier echt heeeeeel de dag. Er zijn zelfs taxichauffeurs die 3 klaxons per jaar nodig hebben!
Een warm welkom bij father Luigi. Els had foto's meegenomen van de vorige trip en wilde die aan de meiden geven. Helaas waren er bijna allemaal nieuwe meiden, maar ze vonden het wel erg leuk. Filmpje van de welkomsdans
Luigi is een pater die vanuit Iltalie in Bangladesh is gekomen. Hij woont in de Sunderbarns, het onderste gedeelte van Bangladesh, waar veel water en mangrovebossen zijn. Dit gebied heeft de laatste 2 cyclonen (2007 en 2009) veel moeten inleveren. Voorheen werd er veel rijst geteeld. Nu, na de overstromingen is veel zoet water, zout geworden. Hierdoor groeit er nu helaas geen rijst meer, dus .....je snapt het wel, er komt een rijst tekort. Het enige wat ze nu nog kunnen verbouwen is vis. (krab, garnalen). dit wordt gekweekt voor export. In de Sunderbarns wonen veel tribal stammen. 8 jaar geleden heeft father Luigi er nog een ontdekt. Tribalmensen worden hier in Bangladesh niet eens vernoemd in de grondwet. Zij bestaan dus niet!!! Niemand van de overheid zorgt voor ze. Ze hebben geen rechten, werden niet geholpen na de cycloon. Ze zijn nog lager dan de laagste kaste van Bangladesh. Luigi heeft zich over hen ontfermd. Hij geeft huisvesting aan 14 tribalmeisjes in de leeftijd vanaf 12 jaar. Dit is nl. de leeftijd dat ze uitgehuwelijkt gaan worden. Hij zorgt dat ze onderwijs krijgen, leert ze engels en leert ze ook dat het beter is om te wachten met een huwelijk. In eerste instantie was de tribalgroep niet blij met father Luigi, maar nu ze zien dat het een stuk beter gaat met de meiden, willen ze graag meer meiden sturen. Voor het diner zijn we nog gaan kijken in het dorpje, waar Els en Nicole heel graag terug wilde gaan. Wederom om klassenfoto's te brengen. Het was niet meer het bounty eiland wat we dachten, ook hier hebben ze last van de cycloon gehad, nieuwe landeigenaar, het is niet meer wat het was. De bewoners leken nog armer dan voorheen, maar ze waren erg blij met ons bezoek. En ook hier werden de beesies goed ontvangen!
De meiden van Luigi hadden een prachtig welkom in elkaar gezet, met dans, zang, muzikale begeleiding van Luigi op accordeon en een heuze speech in het engels. Ze hadden kado's voor ons, wij voor hen. We hadden de toilettasjes van Thalita gevuld met allerlei dingen, tandpasta en zeepjes van tante Nettie, beesies van kees/Annemijn/via Andrew en vele anderen, armbandjes van Rina, en tandenborstels van ons.
Het diner met handen gegeten, we leren het nog wel, de curry gaat niet meer onder onze nagelriemen vandaan. Er wordt gekookt met vele rode pepertjes, spicy!! Luigi kan prachtige verhalen vertellen, dus daar hebben we de hele avond naar geluisterd. 's Nachts veel wakker geweest door alle geluiden rondom onze kamer. Zelf dacht ik een rat te horen die tussen het plafond en het dak liep, maar Nicole was zo lief om mij gerust te stellen door te zeggen dat het de vogels waren. Volgens mij heeft er ook nog een gekko in onze zak met snoep gesnuffeld. Na weinig geslapen te hebben, op iets wat zij matras noemen, begon de volgende dag.
Om 13.00 uur stond onze taxi klaar om ons naar father Luigi te brengen. We hadden net een goeie bodem spagetti binnen. Tijdens de rit was er nog een relletje op de brug wie er het eerst overheen mocht gaan. Eenbaansbrug en 2 vrachtwagens erop. Wie moet terug? De grote bus of de kleine kippenkar. Wij hadden gewed op de kleine kippenkar. Na een minuut of 10 reed de bus terug en gingen ze buiten de bus staan vechten en konden we er nog niet door. Uiteindelijk na veel getoeter konden we verder rijden. Ja, de auto's toeteren hier echt heeeeeel de dag. Er zijn zelfs taxichauffeurs die 3 klaxons per jaar nodig hebben!
Een warm welkom bij father Luigi. Els had foto's meegenomen van de vorige trip en wilde die aan de meiden geven. Helaas waren er bijna allemaal nieuwe meiden, maar ze vonden het wel erg leuk. Filmpje van de welkomsdans
Luigi is een pater die vanuit Iltalie in Bangladesh is gekomen. Hij woont in de Sunderbarns, het onderste gedeelte van Bangladesh, waar veel water en mangrovebossen zijn. Dit gebied heeft de laatste 2 cyclonen (2007 en 2009) veel moeten inleveren. Voorheen werd er veel rijst geteeld. Nu, na de overstromingen is veel zoet water, zout geworden. Hierdoor groeit er nu helaas geen rijst meer, dus .....je snapt het wel, er komt een rijst tekort. Het enige wat ze nu nog kunnen verbouwen is vis. (krab, garnalen). dit wordt gekweekt voor export. In de Sunderbarns wonen veel tribal stammen. 8 jaar geleden heeft father Luigi er nog een ontdekt. Tribalmensen worden hier in Bangladesh niet eens vernoemd in de grondwet. Zij bestaan dus niet!!! Niemand van de overheid zorgt voor ze. Ze hebben geen rechten, werden niet geholpen na de cycloon. Ze zijn nog lager dan de laagste kaste van Bangladesh. Luigi heeft zich over hen ontfermd. Hij geeft huisvesting aan 14 tribalmeisjes in de leeftijd vanaf 12 jaar. Dit is nl. de leeftijd dat ze uitgehuwelijkt gaan worden. Hij zorgt dat ze onderwijs krijgen, leert ze engels en leert ze ook dat het beter is om te wachten met een huwelijk. In eerste instantie was de tribalgroep niet blij met father Luigi, maar nu ze zien dat het een stuk beter gaat met de meiden, willen ze graag meer meiden sturen. Voor het diner zijn we nog gaan kijken in het dorpje, waar Els en Nicole heel graag terug wilde gaan. Wederom om klassenfoto's te brengen. Het was niet meer het bounty eiland wat we dachten, ook hier hebben ze last van de cycloon gehad, nieuwe landeigenaar, het is niet meer wat het was. De bewoners leken nog armer dan voorheen, maar ze waren erg blij met ons bezoek. En ook hier werden de beesies goed ontvangen!
De meiden van Luigi hadden een prachtig welkom in elkaar gezet, met dans, zang, muzikale begeleiding van Luigi op accordeon en een heuze speech in het engels. Ze hadden kado's voor ons, wij voor hen. We hadden de toilettasjes van Thalita gevuld met allerlei dingen, tandpasta en zeepjes van tante Nettie, beesies van kees/Annemijn/via Andrew en vele anderen, armbandjes van Rina, en tandenborstels van ons.
Het diner met handen gegeten, we leren het nog wel, de curry gaat niet meer onder onze nagelriemen vandaan. Er wordt gekookt met vele rode pepertjes, spicy!! Luigi kan prachtige verhalen vertellen, dus daar hebben we de hele avond naar geluisterd. 's Nachts veel wakker geweest door alle geluiden rondom onze kamer. Zelf dacht ik een rat te horen die tussen het plafond en het dak liep, maar Nicole was zo lief om mij gerust te stellen door te zeggen dat het de vogels waren. Volgens mij heeft er ook nog een gekko in onze zak met snoep gesnuffeld. Na weinig geslapen te hebben, op iets wat zij matras noemen, begon de volgende dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten