Wat een reis, wat
een reis. In één woord GEWELDIG.
Dank je wel zus, dat ik dit mee heb mogen
maken! Ik ben trots op je!
Tja, waar moet ik
beginnen?! Te veel indrukken om meteen op papier te zetten, maar ik ga het wel
proberen.
Goed voorbereid
gingen Els, Nicole en ik op reis naar Bangladesh. De backpacks vol met
cadeautjes voor alle kinderen en een rolstoel voor Shourove, onze Bengaalse
vriend.
Onze missie van de
reis was het bezoeken van 2 projecten genaamd Rishilpi en Banchte Shekha.
Banchte Shekha is een
project waar ze zich inzetten voor kwaliteitsverbetering van leven voor voornamelijk
gehandicapte kinderen en arme vrouwen. Ze zorgen ervoor dat kinderen naar
school kunnen. Ouders die hun kinderen naar school laten gaan, krijgen een koe
of geit en elke week een zak rijst, zodat de kinderen niet hoeven te gaan
werken. Ze ondersteunen kleine dorpjes door betere huisvestiging te realiseren
en een school te bouwen. Wij hebben zo’n vissersdorpje bezocht en je ziet de
armoede van deze mensen. Er is geen speelgoed voor kinderen te vinden op 1 lappen
popje na op de schouders van een meisje. Ondanks de armoede ogen de mensen toch
gelukkig en trots op hun dorp. We waren er erg welkom.
Rishilpi is het
grote project waar Nicole in 2001 gewerkt heeft. Ondanks dat ik er al veel over
heb gehoord, was ik erg onder de indruk van de vele mogelijkheden die dit
project biedt aan de Bengaalse medemens. En dan voornamelijk aan mensen met een
beperking. Scholing, therapie, een
gezondheidscentrum, opvang van gehandicapte weeskinderen, de werkplaatsen waar
ze veel producten maken voor bijv. de wereldwinkels. Het gaat om tassen,
borduurwerken, houten speelgoed, rieten manden, kleding, echt van alles. Na een
aantal dagen te mogen zien wat er allemaal op dit project gedaan wordt, begrijp
ik mijn zus nu echt, waarom ze een stichting is begonnen. Jee, wat ben ik trots
op haar. Ze is daar echt een beroemdheid! Het geld komt op de juiste plekken
terecht.
Waar was ik nu het
meest van onder de indruk?
- In ieder geval de 2 projecten, waar met zo veel liefde en inzet wordt gewerkt.
- Het verkeer in Bangladesh. Alles rijdt kriskras door elkaar, er is geen auto of bus die niet beschadigd is, complete chaos. Het oorverdovende getoeter. Ik heb regelmatig in de koplampen van een aanstormende bus gekeken!
- De geur van het land. Ik ruik het nog in m’n tassen. Stof, smog, lichaamsgeurtjes.
- De logeer partij bij Father Luigi. Wat kan deze man vertellen zeg. Over de tribalstammen die hij helpt. Over de natuurrampen van Bangladesh. Over de eenvoud van het leven. De tribal meiden die ons lieten merken dat we zo welkom waren.
- De lieve kindergezichtjes als ze een ballon of beesie kregen. Gelukkig hadden we er genoeg bij.
- Het dagje uit met Suditra, het meisje dat bij de nonnen woont en nooit buiten de poort komt. Wat gun ik haar toch een beter leven.
- De verloskundige praktijk op het project Rishilpi.
- De grote verschillen met Nederland. Haast, luxe, overconsumptie, niet weten wat te vragen voor je verjaardag, een warme douche, dat kennen ze niet.
- De vriendelijkheid van de Bengalen en de nieuwe vriendschappen die zijn ontstaan.
-
Het
mooie landschap. Het water, de rijstvelden, de koeien op het voetbalveld.
Nicole en Els, dank
je wel dat we samen deze mooie reis hebben kunnen maken. Ik had het voor geen
goud willen missen.
Dankjewel aan alle
mensen die de stichting een warm hart toedragen.
Liefs Joyce
Geen opmerkingen:
Een reactie posten