In de bres voor Bangladesh

Zondag 18 maart 2018

Nog voor het ontbijt ontmoet ik Chompa en haar zoon. Zij zijn vrienden van Mia en ik ken haar ook al van 18 jaar terug. Haar zoon studeert bij de airforce en haar dochter zit op de universiteit. Ton en Mia hebben altijd de studies van haar kinderen gesponsord. Chompa is gescheiden toen de kinderen klein waren, een doodzonde hier in Bangladesh.

Met Shourove zijn we naar het “jute divercity and promotion centre” geweest. En nog naar een “winkel” waar jute rollen stof stonden. Hanneke heeft de wens jute zacht te maken zodat het bijvoorbeeld voor bedlinnen. We waren daar op de juiste plekken om te netwerken.

Daarna kwam Geert zijn moment.

We gingen naar het parlementsgebouw. Het grootste parlements gebouw ter wereld. Een architectonische highlight uit de begin jaren 60.

10jaar terug mochten we (Geert, Els, Matthies en ik) met een soldaat tot aan het begin van het gebouw. Maar toen had hij te weinig foto ‘s gemaakt. Nu zijn we ook naar de zij ingang gelopen en voor 6 euro p.p. Mochten we naar binnen. Helaas mochten we Geen foto`s maken. Maar het was prachtig binnen (ook heerlijk koel 😉).

Omdat ik geen kleren meegenomen had (mijn tas zat vol met spullen voor de revalidatiecentra) en ik helemaal gedacht had op dag 1 wel Bengaalse kleren te kunnen kopen, liep ik nu nog in Hanneke haar kleren. We zijn via Arong shop terug gegaan naar het hotel. Nog snel daar een oranje-Bengaals-pakske gekocht.

Op weg naar het hotel bleek er file. Bij het hotel snel alle tassen in de taxi. En met nog meer file richting de boot. Om 18:30 uur zou de boot vertrekken. Twee vrienden van Shourove waren al op de boot maar konden hem niet tegen houden. Om 18:35 uur kwamen we aan. Ik spring uit de auto... de boot toetert voor vertrek... ik ren over de helling naar beneden...de loopplanken worden op de boot gelegd. Er ligt er nog een. Ik zeg dat we er zijn “tin bideshi” de kapitein lacht en zegt dat we te laat zijn. Ik geef twee zware tassen op de wiebelige smalle plank aan de vriend van Shourove. En ga terug om mijn backpack te halen, die is te zwaar.

De planken worden terug gelegd. Shourove word met zijn rolstoel met een rotgang over de panken geduwd. Ik gil in het Bengaals dat ze rustig en voorzichtig moeten doen. Het helpt.

Poehhhhh.....pufffg..... zweet..... net de boot gehaald.

Heerlijk het briesje op het dek. Wat een rust. Jammer dat het donker is. Het haven gebied van Dhaka kunnen we niet zien. De vele boten in het water. Wel de lampjes aan de kade en degene die aan het lassen zijn aan. Maar dan ineens een stroomstoring. Zover we terug naar Dhaka kunnen kijken is de kade (waar heel veel bedrijvigheid was) donker. Alles helemaal donker. Een tijdje later gaan de noodlampjes aan verder niets. Dit is Bangladesh.

Nicole