Sandy: vandaag hadden we geen programma/indeling van de dag. Kisten werd er onrustig van gisterenavond "wat moeten we nu doen". Geen zorgen, geen programma? Enzo vult dat met liefde voor en met je in!
Maar wil ons ook de ruimte geven, dus toen hij merkte dat we wel iets wilde doen, en de Durga Puja mee willen maken, gaan we vanmiddag met hem mee naar een dorpje.
Maar we mochten dus uitslapen en dat was fijn. (Nicole en ik hebben de verhalen nog op de website gezet. En overal hoorde je muziek snachts, wat een feest hier.) Volle bussen met muziek komen voorbij.
3 Dagen geleden met de wandeling was er een man in het dorp, die vertelde kunstenaar te zijn en ging ons tekenen. Vandaag kwam hij deze tekingen brengen.
Na nog wat regelzaken, was het weer tijd voor de lunch en Zahid sloot aan.
Zahid woont op het terrein van Rishilpi al 20 jaar. Hij is erg spastisch, maar gaat wel naar college, niet verstandelijk gehandicapt. Alle kinderen/jeugd is naar huis omdat het vakantie is, behalve Zahid en nog 1 jongen (maar die was ziek vandaag, dus kon niet aansluiten bij de lunch). Hoe mooi dat Enzo hen uitnodigt om met ons te lunchen.
Ik benoemde dit en Enzo legde uit dat hij vroeger het priesterschap heeft neergelegd om iets te kunnen betekenen voor anderen. Hij heeft er lang over getwijfeld of het de goede keus was, maar weet nu dat het de beste keus was!
Rishilpi betaalt college voor Zahid (en nog 22 jongens). Dit komt uit giften uit Italië, maar ook hier is en blijft geld nodig.
Laura vertelde eerder een echo apparaat te willen bij Rishilpi, zodat bij zwangerschappen gezien kan worden of een kindje in stuit ligt. Hierdoor zullen er minder complicaties bij bevallingen zijn en dus minder kindjes met een handicap door zuurstofgebrek.
We gaan kijken wat er mogelijk is in Nederland hiervoor....
Zahid kan niet bij zijn moeder wonen met zijn spasme. Enzo had geen ruimte voor Zahid 20 jaar geleden in het hospital, dus heeft hem tijdelijk bij hem in huis laten wonen, tot er ruimte was in het 'hospitaaltje'. Dat moest gewoon aldus Enzo.
Het emotioneerde me zo hoe barmhartig hij denkt en is. Het is echt 1 familie, Enzo noemt ons daar ook bij.
Zahid ging met ons mee vanmiddag naar Durga Puja en iemand vroeg wat wij van hem waren, hij noemde ons "zusjes"...😊.
Vanuit Rishilpi zijn er 35 scholen gebouwd in dorpjes om Sathkira waar de "untouchables" wonen. Dit zijn mensen zonder bestaansrecht en identiteit. Scholing is onwijs belangrijk om toekomst te hebben.... Enzo en Laura doen alles om hierin te investeren. Zo werken er ook oud leerlingen op Rishilpi en hebben ze een inkomen.
Na de lunch zijn Inge en Kirsten en ik met Zahid naar zijn huisje gegaan, en verder over het terrein gewandeld. We hadden nog niet alles gezien.
Rond 1600 uur wilde Enzo vertrekken naar een dorpje vlakbij. Onderweg veel drukte en feestende mensen. Platte karren met mooi aangekleedde vrouwen en meisjes!
Niet handig voor ons om ons te mengen in druktes. Enzo bracht ons naar een klein dorpje vlakbij. We hebben wat gedanst en vooral de kinderen dansten mee. Enzo heeft met ons nog door het dorpje gelopen en we gingen weer terug. Ook weer zo'n bijzonder kneuterig dorpje waar mensen je bijna binnentrekken! Bananen en nootjes worden uitgedeeld, want het is een eer als Bideshi (buitenlanders) bij je binnen komen😂. Overal waar je komt is het bijzonder en zooo anders💖.
Laura is ziek vandaag, Nic en ik hebben nog een tijdje aan de rand van haar bed gezeten. Ze is 84 jaar maar ziet er zoo goed uit. We eten en drinken alles wat zij ook pakt 🤣 en denken dat dat het geheim is...
Het was een rustig dagje vandaag 😄. Morgen vliegen we naar Dhaka en nemen we hier afscheid 😢.... Een warme familie laten we achter, ik ga ze nooit meer vergeten.
Het heeft ons de avond nog bezig gehouden .. "wat nemen we mee (in ons hoofd/hart) en willen we vasthouden"?
Het leverde een mooi gesprek op. Zo bijna aan het eind van ons avontuur beseffen we dat we met niemand anders deze reis hadden willen maken💖.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten