Woensdag 21 maart 2018 - deel 2 -
Rishilpi heeft 46 satellietschooltjes. Verspreid over de
regio vindt je her en der een gebouwtje, waar les gegeven wordt. Toen wij
aankwamen, leerden de kleutertjes net tellen. Met grote ogen staarden ze ons
aan en vergaten om 1, 2 of 3 keer in hun handjes te klappen. "Father"
Enzo werd als een heuse Italiaanse godfather onthaald, kinderen dromden om hem
heen, volwassenen hadden duidelijk ontzag. Een zeer geliefd man. Na de
kleuterles gevolgd te hebben, lieten Geert en ik Nicole bij een nieuwe lichting
kindertjes achter en zijn het dorp ingelopen. Mensen hebben weinig, maar ze
hebben allemaal eten, kleding en onderdak en zien er gezond uit. Zelfs de
koeien en de geiten die er rondliepen, straalden een soort tevredenheid uit.
Terug op Rishilpi was het sample van de tas die ik de
avond daarvoor getekend had, al klaar. Nog alleen gemaakt van de typisch
Aziatische cement bag, maar daarvoor was het dan ook slechts nog een sample.
Nadat we hem besproken hadden en wat details veranderd, ging Augusto opnieuw
zijn werkplaats in om dezelfde tas nog eens te maken, maar dan in een
combinatie leer/cement bag. Ik werd naar boven gestuurd om nog een ander design
aan te leveren.
Geert was ondertussen druk bezig om verbeteringen aan
huidige gebouwen te bespreken en de tekeningen voor een nieuw te bouwen
project. Rishilpi is constant in ontwikkeling en groeit gestaag, waarbij de
behuizing hier en daar aanpassingen verdiend. Laat Geert daar nou net verstand
van hebben!
Nicole hebben we de hele middag niet gezien. Die was in
gesprek met Emily, de occupational therapist. Deze vrouw is echt geweldig
(Nicole ook, maar dat was al veel langer bekend). Ze maakt al het
therapiemateriaal zelf van papier maché en al het andere restmateriaal wat ze
maar kan vinden. Speelgoed kennen ze niet echt hier in Bangladesh, en waar wij
nu zijn al helemaal niet en dus maakt ze het maar zelf. Beetje dezelfde houding
als die van Enzo. Schoon drinkwater niet leverbaar? Dan bouw ik toch lekker
zelf een waterzuiveringsinstallatie? Ik mag dat wel.
Maar als je dan denkt dat je na zo'n dag genoeg beleefd
heb, vergis je je. Na het inmiddels traditionele cognacje na het eten, googleden
we het vermeende naburige resort Lake View, wat niet alleen daadwerkelijk bleek
te bestaan, maar ook serieuze led-licht kitsch was. Genoeg reden voor Enzo (75)
om enthousiast op te springen, ons in zijn busje te dirigeren en nog om 22 uur
ernaartoe te rijden. 's avonds zijn de Bengaalse wegen iets minder druk dan
overdag, wat prettig is, alleen hebben fietsen, platte karren en riksja's geen
licht, wat rijden op dat tijdstip een haast nog groter avontuur maakt... Bij
het Lake View Resort waren we uiteraard de enige blanken en dus een
bezienswaardigheid, wat altijd grappig is. Nog even met allerlei wildvreemden op
de foto en naar huis.
Hanneke
Hanneke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten