In de bres voor Bangladesh

Woensdag 28 maart 2018

Gisteren was het team van CRP (een groot revalidatie centrum in de buurt van Dhaka) al gekomen. Feroz een fysiotherapeut (die ik ken van mijn CRP maanden in 2001) samen met twee orthopedisch instrument makers.

Zij hadden gisteren al drie "sta-tafels" ingesteld. En vandaag kwamen ze voor de grote klus.

Toen ik om 9:00 uur de fysiotherapie zaal ik kwam lopen zat deze al helemaal vol. Kanta de fysiotherapeute begon de groepsles. Omdat het zo vol was konden ze alleen de begin liedjes en bewegingen doen. Maar het tweede deel waarbij de kinderen op de grond liggen en dat de moeder de beentjes door bewegen of rekken/strekken kon nu niet plaats vinden in een zaal met 75 moeders en kinderen.

Vanuit de moeders die er gisteren waren kwam de vraag of ik nogmaals een uitlegles wilde geven. Net als gisteren. Toen ik lachte zeiden ze dat hetzelfde nog een keer mocht omdat er nu zoveel meer moeders en kinderen waren.

Mijn betoog begon met een compliment aan de moeders. Dat ik heel trots was dat ze met zoveel gekomen waren. Dat naar therapie komen niet iets is wat je een paar maanden doet, maar wat jaren duurt. En dat ik het zo geweldig vond om hier zoveel kleine kindjes te zien, zelfs jonger dan 1 jaar.

Toen legde ik hen uit wat ergotherapie was, dat dit ging over het uitvoeren van dagelijkse activiteiten zoals eten, tandenpoetsen, wassen, naar toilet gaan etc. En omdat er hier op het centrum geen ergo is, moeten ZIJ de ergotherapeut zijn voor hun kind. En dat kunnen ze, want zij kennen hun kind het best. Hoe ze dat moesten doen? Vooral hun kind niet verwennen! Maar uitdagen, laten  ontwikkelen, met ze  oefenen en door zetten. Alles met nog meer energie en met een complimenten systeem, applaus vrolijk dansje stickertje. (Wat voor ons heel gewoon is, dat zit niet in de Bengaalse cultuur). Bij alles gaf ik voorbeelden.

Daarna vertelde ik dat bij veel alledaagse handelingen je fijne motoriek nodig had en dat dit veel leuker was om te oefenen met spel materiaal. Ook nu nam ik kort de tijd om wat spullen die ik bij Rishilpi had gekocht te laten zien. Puzzels spelletjes putty klei etc.

Ook nu gingen er na mijn les moeders met hun kind opstaan om te zeggen hoelang ze kwamen en wat ze bereikt hadden. Ja hoor, daar zat ik weer met tranen in mijn ogen. De een had leren staan, een ander kindje had leren praten, en een schattig scheel kijkend vrolijk mannetje van een jaar of drie had afgelopen week zijn eerste stapjes gezet. Applaus klonk door de zaal.

Ondertussen waren de drie CRP mannen in het speciaal onderwijs klaslokaaltje druk aan het werk.

In de fysiozaal werd ik gevraagd met de gehandicapte kindjes op de foto te gaan. Vijf of zes mobieltjes kwamen te voorschijn en een enkele smartphone. Wat een lol had iedereen.

Even wat cijfers:

Uiteindelijk kwamen er die woensdag 80 kinderen.

Er werden 35 handspalken aangemeten of besloten dat ze hiervoor naar CRP moesten.

Voor 2 kinderen was de spalk al klaar.

Er werden 10 nieuwe sta-tafels geleverd en individueel voor de kinderen afgesteld. Deze gaan mee naar huis met een opbouwschema hoe vaak en hoe lang de kinderen mogen oefenen met staan.

(Zie foto van drie kindjes in de sta-tafels)

Er zijn 3 houten stoelen met zijsteun geleverd. Voor de kleine kindjes onder de 2 jaar.

En 1 cornerchair.

1 rolstoel voor de jongen de later ICT-er wil worden. Bekijk het filmpje

20 enkelvoet spalkjes hiervoor moeten ze 5 dagen naar Crp. Dit is voor de moeders ook een "uitje" sommige zijn nooit verder dan Jessore of het dorp waar ze vandaan geweest.

1 beenprotese boven de knie hiervoor gaat hij 45 dagen naar CRP.

CRP betaald de reis en het verblijf daar voor de moeders en gehandicapte kinderen. Ze moeten zelf de hulpmiddelen betalen (dit maakt ook dat ze er goed mee omgaan) of bij Banchte Shekha aanvragen dat ze deels een vergoeding krijgen dit komt dan uit In de Bres.

Banchte Shekha draait voor 80% op donaties van in de bres.

Nicole