Dinsdag 27 maart 2018, deel 2.
Toen ik (Hanneke) binnenkwam die ochtend zaten er zo'n 20 moeders
met hun gehandicapte kind ademloos te luisteren. Af en toe begon er een baby
zachtjes te huilen, waardoor de moeder, aangemoedigd door de andere moeders die
geen woord wilden missen, opstond en de ruimte verliet. Ze zaten op de grond,
in een U-vorm. Om Nicole heen, met naast haar Shourove, die vertaalde wat ze
zei.
Nicole legde uit dat het lijf van een 15 jarig meisje
eenvoudigweg nog niet gebouwd is om een kind te baren, het bekken is nog te
smal en de hersenen nog niet ontwikkeld genoeg om een proces als een
zwangerschap en baring tot een goed einde te brengen. Gevolg: mentale en
fysieke invaliditeit. Nicole spoorde deze moeders aan om deze boodschap vooral
door te geven. Pas vanaf haar 20ste zou een vrouw haar eerste kind moeten
krijgen, niet zoals nu nog veel gebeurt in haar tienerjaren. De boodschap werd
niet heel enthousiast ontvangen.
Want wat als je op je 15e trouwde, moest de
echtgenoot dan werkelijk nog 5 jaar wachten op zijn eerstgeborene wachten?
Bij Rishilpi werkt ergotherapeut Emily, die van papier-maché de mooiste dingen weet te maken, waaronder speelgoed en spelletjes voor
de gehandicapte kindjes om me te oefenen. Maar ze werkt niet alleen met papier-maché, ze weet van allerhande materialen leerzame dingen te maken.
Nicole had
de wereld aan spullen van haar gekocht om mee te nemen naar Banchte Shekha. Voelboekjes
en puzzels, letters en kleuren, alles kwam voorbij en met alles werd door de al
wat oudere kinderen gretig geoefend.
Ze vonden het fantastisch om een puzzel
van 2 of 3 stukjes in elkaar te mogen zetten en namen het applaus naderhand
trots in ontvangst. Hoe mooi de stralende lach van Azziz nadat hij met zijn zin
spastische handje de stukjes in de juiste volgorde had gelegd, de lol van Habib
terwijl hij voorwerpen op kleur bij elkaar moet leggen. Zelfs de hele
kleintjes, sommigen te slap om zelfstandig te kunnen zitten, leken uit hun
lethargie te ontwaken toen ze een balletje in hun hand gelegd kregen. En Nicole
vertelde ondertussen. Ze vertelde waarom het belangrijk is om veel met je kind
te oefenen. Ze vertelde waarom je daarmee al zo vroeg mogelijk moet beginnen.
En de moeders zogen ieder woord wat ze zei op. Ze luisterden alsof hun leven
ervan afhing, wat in zekere zin ook zo is. Dat van hun kind dan. Hier was de
ergotherapeut aan het werk.
En wat deed ze dat ongelooflijk goed.
Hanneke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten