Zaterdag 24 maart 2018
Mijn wekker stond op 7:15 vandaag zou een
drukke dag worden.
Voor het ontbijt samen nog even met Shourove op de
verranda bij Laura & Enzo gezeten. Na het etentje gisteravond met hem en
Marieke erbij zijn ze beide blijven slapen, boven in het huis van
Laura & Enzo. Na het ontbijt met Mario Panday een filmpje met Nigor gemaakt.
Nigor is na het filmpje gemaakt in 2001 het boegbeeld van indebres geworden.
Hij is lichamelijk en verstandelijk gehandicapt en dankzij Rishilpi is ie nu
bijna 30 jaar. Hij is als spastisch 4 jarig jongetje in een vuilnisbak gevonden
en via de nonnen naar Rishilpi gebracht.
Nigor is altijd vrolijk. Inmiddels zijn zijn benen
vergroeid en kan hij amper zelf kruipen maar heeft ie een rolstoel waarin hij
zich prima red. Zijn nivo zit ongeveer op 3 jaar, maar praktisch gezien kan hij meer. Als we met de ballonnen spelen en deze de deur uit waaien. Dan roept ie
mij: Nico Nico en gaat hij de ventilator uitzetten. Slim toch!
Na de film was het afscheid nemen van iedereen. Eerst bij
de ergo. Toen bij de fysio en via het hospitaaltje met de huisarts en volwassenen
fysio terug gelopen. Nog snel naar het dove schooltje op het terrein, daar was
nog geen tijd voor geweest en daar een filmpje gemaakt.
Daarna moesten de tassen in de taxi. Nog snel wat kopen
voor de ambassadeurs in de fairtrade winkel van Rishilpi en toen op de
groepsfoto net voor het afscheid.
Toen de groepsfoto was gemaakt. De rest in de auto ging
zitten en ik nog even bij Laura & Enzo stond om te bedanken werd het me even
teveel. Zoveel emoties allemaal. Zoveel lieve mensen op Rishilpi met zoveel
goed werk. In de taxi terwijl we weg gingen even mijn tranen laten lopen.
Zij was lerares bij Rishilpi maar is met haar man Ashish
naar zijn ouderlijk huis verhuisd omdat ze dachten dat hij nog maar kort te
leven had. Maar nu (in totaal al 5jaar 2x per week nierdialyse) zijn ze nog
gelukkig samen. Prova heeft een halfzijdig verlamming, haar rechter arm kan ze
niet gebruiken en haar rechter been/voet werkt niet altijd even goed mee. Maar
ze is druk met het verzorgen van Ashish, met haar tuin, het huishouden en `s avonds geeft ze les aan de gehandicapte kindjes uit de omgeving. Hiermee
verdient ze ook iets.
Fotograaf Pijnenburg uit Helvoirt had een laptop
gedoneerd om weg te geven in Bangladesh. Prova en Ashish maken we beide hier erg blij mee. Prova zei al meteen dat ze
ook computerles wilde geven aan haar leerlingen. En voor Ashish wordt de wereld
weer een beetje groter.
We hebben daar heerlijk geluncht andere mensen ontmoet.
Het was een hele fijne tussenstop.
Vanuit Prova naar Banchte Shekha gereden. Hier stonden ze
met oranje bloemenkranzen ons op te wachten. Banchte Shekha is het tweede project wat we bezoeken.
De directrice is Angela Gomes de dame in de wit met
blauwe sari in het midden op de foto. Zij is een stijdster voor vrouwen
rechten. Heeft de Nobelprijs van Azië gewonnen en heeft vaker op de nominatie
lijst gestaan voor de wereldwijde Nobelprijs. En dame met prachtige verhalen.
Die avond gingen we alle drie slapen met een vol hoofd...
kan je je het voorstellen?
Nicole
Geen opmerkingen:
Een reactie posten