Zondag 25 maart 2018
Een zondag in Bangladesh.
We zijn nu bij Banchte
Shekha het tweede project wat we bezoeken. Vanuit indebres gaat hier meer
sponsorgeld naar toe dan naar Rishilpi. Hier is het harder nodig dan daar.
Alles is op kleinere schaal ook nog om andere redenen. Maar misschien zien
jullie de verschillen zelf op de foto's.
Zondag is hier geen
vrije dag, hier heeft iedereen op vrijdag vrij en soms ook de zaterdag maar de
zondag is een werkdag. Hanneke was uitgenodigd om mee naar de Katholieke kerk
te gaan met Angela Gomes en andere van Banchte Shekha (vanaf nu BS) maar de mis zou om 7.00 uur beginnen, uiteindelijk hebben we de Palmpasen mis overgeslagen.
Na het ontbijt zijn we
naar het kleine revalidatiecentrum gegaan van BS. De speeltuin die we voor
500 euro in 2011 gedoneerd hebben wordt nog steeds gebruikt. De kinderen
spelen er met veel plezier. Hier in Bangladesh zijn speeltuintjes niet
gebruikelijk. Het wordt nu door allerlei kinderen die bij BS komen
gebruikt.
(Ja, het staat op mijn
lijst dat deze speeltuin na het regenseizoen weer geschilderd gaat worden,
natuurlijk weer in oranje ;-))
In het
revalidatiecentrum (bestaande uit een fysio zaal en drie
extra ruimtes) zitten in de gang de moeders met baby's al klaar. Hier is
een punt waar ze vanuit de overheid de vaccinaties krijgen.
We lopen de fysio zaal
binnen daar zitten ze al in een kring voor groepstherapie. Er zijn te weinig
therapeuten om alle moeders goed te begeleiden. Op deze manier elkaar
voorstellen in de kring en samen bewegingen maken is niet verkeerd. Er
worden liedjes gezongen en het ochtend ritueel wordt geoefend. Daarna gaan
ze rek oefeningen doen om de gebogen soms spastische armen en benen goed
door te bewegen. Een oefening waarbij ze zeggen dat ze dit 2 x per dag thuis ook
moeten doen.
Tijdens de rekoefeningen
moesten de meeste kindjes huilen, het moet heel pijnlijk zijn. Gelukkig komt
daarna de leuke oefening om de balletjes naar elkaar over te gooien. Wat een
feest!
Daarna gaan de kinderen
in groepjes uit een. Vijf kindjes gaan naar een andere ruimte met hun moeders.
Hier zitten ze in een kring op de grond rondom de lerares. Een houtenblok is
hun tafel. Het kost ze al veel energie om in kleermakers zit te blijven zitten
en dan krijgen ze ook nog een schriftje om te schrijven of te tekenen.
Ook de juf legt
klassikaal dingen uit allemaal op niveau van dit groepje kinderen. Een kindje
wordt in de corner-chair gezet je ziet haar helemaal vrolijk worden. Nu kan ze
weer omhoog kijken en de juf (en mij) zien.
Helaas is er hier geen
ergotherapeut aanwezig. En ik denk echt dat het een gemis is hier. Helaas zijn
er weinig in Bangladesh en als ze er zijn is het rondom de hoofdstad waar ook
de opleiding zit. Niemand wil bij een klein revalidatiecentrum werken in het
zuiden van Bangladesh. Er is nu bij indebres ook niet genoeg geld om alles te
realiseren maar ik denk er aan om een tweede speciaal onderwijs lerares te
sponsoren die ook het stukje fijne motoriek/ ADL/ ergotherapie op zich wil
pakken.
De hele ochtend komen er
nog kinderen bij die niet op tijd konden komen. Wat goed dat ze hier naar toe
komen.
Om 13.00 uur gaan de
kinderen naar huis en tussen 14.00 uur en 17.00 uur komen de volwassen voor therapie. Vandaag komen er maar zeven, normaal wat meer. Hier heeft het centrum ook wat
inkomsten van.... Nou ja een volwassenen betaald 200 takka voor 30 min therapie. 2 euro en als je middenklasse bent 1,50 euro en arme mensen mogen zelf bepalen wat ze
kunnen missen.
Vandaag zijn we ook naar
de presentatie van Marike Wegter geweest en 's avonds naar een feestje van
iemand die hier werkt thuis. Bij het feestje waren voordrachten (zingen/
toneel/ etc.) en heeel veeel eten.
Wat een heerlijke
zondag, elke dag is hier een avontuur.
Nicole
Geen opmerkingen:
Een reactie posten